Lawiswis Ng Salita ni P. Nicanor F. Lalog II, Ika-22 ng Pebrero 2024
Larawan kuha ni Stefano Rellandini ng Reuters sa Manila Cathedral, Enero 15, 2015. Binatikos at binash (dapat lang) ng mga netizens mga pari noong Misa ni Papa Francisco sa Manila Cathedral nang mapansing walang tigil nilang pagkuha ng mga video at larawan, di alintana kasagraduhan ng Banal na Misa.
Ang demonyong cellphone palaging nasa loob ng simbahan hindi upang magsimba o manalangin kungdi upang tayo ay linlangin mawala tuon at pansin sa Diyos na lingid sa atin, unti-unti na nating ipinagpapalit sa demonyong cellphone na halos sambahin natin!
At iyan ang pinakamalupit na panunukso sa atin ngayon ng demonyong cellphone na ating pahalagahan mismo sa loob ng simbahan habang nagdiriwang ng Banal na Misa at iba pang mga Sakramento gaya ng pag-iisang dibdib ng mga magsing-ibig!
Isang kalapastanganan hindi namamalayan ng karamihan sa kanya-kanyang katuwiran gaya ng emergency, importanteng text o tawag na inaabangan, higit sa lahat, remembrance ng pagdiriwang: nakalimutan dahilan ng paqsisimba pagpapahayag ng pananampalataya sa Diyos na hindi tayo pababayaan kailanman; kung gayon, bakit hindi maiwanan sa tahanan o patayin man lamang o i-silent sa bag at bulsa ang demonyong cellphone?
Hindi man natin aminin ang demonyong cellphone ang pinapanginoon, pinagkakatiwalaan ng karamihan kaysa Diyos at kapwa-tao natin kaya pilit pa ring dadalhin, gagamitin sa pagsisimba at pananalangin!
Kung tunay ngang Diyos ang pinanaligan habang ating pamilya at mga kaibigan ang pinahahalagahan, bakit hinahayaang mahalinhan ating buong pansin ng pag-atupag sa demonyong cellphone tangan natin?
Pagmasdan sa mga kasalan sa halip ating maranasan kahulugan ng pagdiriwang, kagandahan at busilak ng lahat, asahan aagaw ng eksena demonyong cellphone kahit mayroong mga retratista naatasang kunan at ingatan makasaysayang pagtataling-puso kung saan tayo inanyayahan upang ipanalangin na pagtibayin pagmamahalan haggang kamatayan na ating tuluyang nakalimutan matapos tayo ay nalibang at nalinlang ng demonyong cellphone.
Sa bingit ng kamatayan naroon ating "last temptation" ng demonyo sa anyo pa rin ay cellphone upang sa halip na ipanalangin naghihingalong mahal natin, demonyong cellphone pa rin sa kahuli-hulihan ang hawak habang kinukunan huling sandali ng pagpanaw Diyos na ating kaligtasan, tinalikuran!
Lawiswis ng Salita ni P. Nicanor F. Lalog II, Ika-21 ng Pebrero 2024
Larawan mula sa forbes.com, 2019.
Ang demonyong cellphone tukso at ugat ng pagkakasala sa maraming pagkakataon; mga chismis, maling impormasyon kinakalat agad namang kinakagat ng marami sa pag-iisip at pang-unawa ay salat.
Ang demonyong cellphone hindi mabitiwan hindi maiwanan palaging iniingatan mga tinatagong lihim larawan at kahalayan ng huwad nating katauhan.
Ang demonyong cellphone istorbo at pang-gulo panginoong hindi mapahindian napakalaking kawalan kung hindi matandaan saan naiwanan, katinuan nawala nang tuluyan.
Ang demonyong cellphone winawasak ating katahimikan nawala na rin ating kapanatagan sa halip maghatid ng kaisahan pagkakahiwa-hiwalay bunga sa maraming karanasan pinalitan pamilya at kaibigan.
Ang demonyong cellphone lahat na lang ibinunyag wala nang pitagan ni paggalang sa kasagraduhan ng bawat nilalang ultimo kasamaan nakabuyangyang, pinagpipistahan.
Ang demonyong cellphone palagi nang namamagitan sa ating mga ugnayan atin nang nakalimutan damhin kapanatilihan pinalitan nitong malamig na kasangkapan pintig ng kalooban.
Sa panahong ito ng Kuwaresma iwanan at bitiwan ang cellphone dumedemonyo, nagpapagulo sa buhay nating mga tao; manahimik katulad ni Kristo sa ilang nitong ating buhay upang Siya ay makaniig at marinig Kanyang tinig ika'y iniibig!
Ang painting na “Temptation in the Wilderness” ni Briton Riviere (1840-1920) mula sa commons.wikimedia.org.
Kapatid. Mula sa salitang ugat na "patid" ibig sabihi'y putol at hiwalay, nag-iisa at walang buhay ni saysay; sa unlaping -ka, nababago kahulugan, nagkakaroon ng kasama nabubuo ugnayan di lamang sa pamilya at tahanan kungdi saanmang samahan.
Kapatid. Ito ang tawagan natin sa isa't-isa na pinagbubuklod di lamang ng dugo kungdi higit sa lahat ng puso at isipan na kung mawawala ang ka-patid, nawawala katuturan at saysay nitong buhay kaya lahat handang ialay habang may buhay.
Kapatid. Turingan at diwa di kayang mapatid kahit ng kamatayan dahil ugnayan magpapatuloy magpakailanman di kayang putulin o tabunan ng libingan dahil batid natin sa pagpanaw buhay di nagwawakas samahan at ugnayan nananatiling wagas.
Kapatid. Kaputol. Ng sarili. Ng buhay. Ng mithiin at adhika. Kadugtong ng tuwa pati ng luha tunay na pagpapala ng Diyos na may likha sa ating mga kapatid at kaibigan upang tayo ay samahan, alalayan, at abangan sakali man maunang pumanaw upang maging ating pisi at lubid sa langit na hindi mapapatid.
Rest in peace, Dindo (larawan kuha ng kanyang ika-60 kaarawan, Marso 09, 2018).
Paalam, aking kinakapatid Fernando "Dindo" R. Alberto Jr.; ikumusta mo ako sa langit sa mga pumanaw nating idolo sa musika, kami na lamang ni Toby magdiriwang ng birthday tuwing Marso dito habang kayo at ang Ninong magkasama na sa buhay na walang hanggan.
Lawiswis Ng Salita ni P. Nicanor F. Lalog II, Ika-12 ng Enero 2024 Homilya sa Kasal ng Inaanak ko sa binyag, Lorenz, kay Charmaine Simbahan ni San Agustin, Intramuros, Maynila
Larawan kuha ng may-akda, 2019.
Sigurado ako na alam na ninyong lahat, lalo na ng mga Gen Z dito, iyong trending sa social media na post ng isang dilag nang malaman niyang 299-pesos ang halaga ng engagement ring na binigay sa kanya ng boyfriend niya ng walong taon na nabili sa Shopee.
Kasing ingay ng mga paputok ng Bagong Taon ang talakayan noon sa social media hanggang sa naging isang katatawanan o meme ang naturang post gaya ng halos lahat ng nagiging viral. Sari-sari ang mga kuro-kuro at pananaw ng mga netizens, mahuhusay ang kanilang paglalahad, seryoso man o pabiro. Mayroong mga kumampi sa babae habang ang ilan naman ay naghusga sa kanya at sa boyfriend niya.
Hindi ko naman nasundan ang post na iyan. Katunayan, inalam ko lamang iyon kamakailan upang pagnilayan para sa homilya ko sa inyong kasal ngayong hapong ito, Lorenz at Charmaine.
At ito lang masasabi ko sa inyo: ang pag-aasawa ay tungkol sa kuwento ng pag-ibig, hindi ng kuwenta sa mga naibigay, materyal man o espiritwal.
Larawan mula sa YouTube.com
Maliwanag sa ating ebanghelyo na ang pag-aasawa ay kuwento ng pag-ibig ng Diyos sa atin. Maniwala kayo Lorenz at Charmaine, Diyos ang nagtakda ng araw na ito ng inyong kasal. Hindi kahapon o bukas, at hindi rin noong isang taon gaya ng una ninyong plano. Iyan ang sinabi sa atin ni San Pablo sa Unang Pagbasa:
“Kung ang Diyos ay panig sa atin, sino ang laban sa atin? Walang makapaghihiwalay sa atin sa pag-ibig ng Diyos – pag-ibig na ipinadama niya sa atin sa pamamagitan ni Cristo Jesus na ating Panginoon.”
Roma 8:31, 39
Higit sa lahat, batid ninyong pareho sa inyong kuwento ng buhay kung paanong ang Diyos ang kumilos upang sa kabila ng magkaiba ninyong mga karanasan, pinagtagpo pa rin kayo ng Diyos, pinapanatili at higit sa lahat, ngayon ay pinagbubuklod sa Sakramento ng Kasal ngayong hapon.
Sa tuwing pinag-uusapan ninyo ang inyong kuwento ng buhay, palaging naroon din ang inyong kuwento ng pag-ibig maging sa iba’t ibang karanasan – matatamis at mapapait minsa’y mapakla at maisim marahil pero sa kabuuan, masarap ang inyong kuwento, hindi ba? Ilang beses ba kayong nag-away… at nagbati pa rin?
Humanga nga ako sa inyo pareho, lalo na sa iyo Lorenz. Ipinagmamalaki ko na inaanak kita kasi ikaw pala ay dakilang mangingibig. Hindi mo alintana ang nakaraan ni Charmaine. Katulad mo ay si San Jose nang lalo mo pang minahal si Charmaine at ang mga mahal niya! Wala sa iyo ang nakaraang kuwento ng buhay ni Charmaine dahil ang pinahalagahan mo ay ang kuwentong hinahabi ninyong pareho ngayon. Bihira na iyan at maliwanag na ito ay kuwento ng pag-ibig ng Diyos sa inyo.
Paghanga at pagkabighani naman aking naramdaman sa iyo, Charmaine. Higit sa iyong kagandahan Charmaine ay ang busilak ng iyong puso at budhi. Wala kang inilihim kay Lorenz. Naging totoo ka sa kanya mula simula. Higit sa lahat, naging bukas ang isip at puso mo sa kabila ng iyong unang karanasan upang pagbigyan ang umibig muli. At hindi ka nabigo.
Kaya nga Lorenz at Charmaine, ipagpatuloy ninyo ang kuwento ng inyong pag-ibig sa isa’t isa na mula sa Diyos.
Larawan kuha ng may-akda, 2017 sa Israel.
Kapag mahal mo ang isang tao, lagi mong kinakausap. Marami kang kuwento. At handa kang makinig kahit paulit-ulit ang kuwento kasi mahal mo siya. At kung mahal ninyo ang Diyos, palagi din kayong makikipag-kuwentuhan sa kanya sa pagdarasal at pagsisimba.
Palagi ninyong isama sa buhay ninyo tulad sa araw na ito ang Diyos na pumili sa inyo. Wika ng Panginoong Jesus sa ating ebanghelyo, “Manatili kayo sa aking pag-ibig upang makahati kayo sa kagalakan ko at malubos ang inyong kagalakan” (Jn.15:9, 11).
Hindi pagkukuwenta ang pag-aasawa. Hindi lamang pera at mga gastos ang kinukuwenta. Huwag na huwag ninyong gagawing mag-asawa ang magkuwentahan ng inyong naibigay o tinanggap na ano pa man sapagkat ang pag-aasawa ay hindi paligsahan o kompetisyon ng mga naibigay at naidulot. Hindi ito labanan ng sino ang higit na nagmamahal. Kaya, huwag kayong magkukwentahan, magbibilangan ng pagkukulang o ng pagpupuno sa isa’t-isa.
Basta magmahal lang kayo ng magmahal nang hindi humahanap ng kapalit dahil ang pag-aasawa ay ang pagbibigay ng buong sarili sa kabiyak upang mapanatili inyong kabuuan.
Paano ba nalalaman ng mga bata kung magkaaway ang tatay at nanay?
Larawan kuha ng may-akda, 2019.
Kapag hindi sila nag-uusap. Kapag ang mag-asawa o mag-irog o maging magkakaibigan ay hindi nag-uusap ni hindi nagkikibuan, ibig sabihin mayroong tampuhan o alitan. Walang pag-ibig, walang ugnayan, walang usapan.
Kaya nga kapag nag-away ang mag-asawa, sino ang dapat maunang bumati o kumibo? Sabi ng iba yung daw lalake kasi lalake ang una palagi. Akala ko ba ay ladies first? Sabi ng ilan, kung sino daw may kasalanan. E, may aamin ba sa mag-asawa kung sino may kasalanan?
Ang tumpak na kasagutan ay kung sino mayroong higit na pagmamahal, siyang maunang kumibo at bumati dahil ang pag-aasawa ay paninindigang piliin na mahalin at mahalin pa rin araw-araw ang kanyang kabiyak sa kabila ng lahat. Kaya palaging maganda ang kuwento ng pag-ibig, hindi nagwawakas, nagpapatuloy hanggang kamatayan.
Aabangan namin at ipapanalangin inyong kuwento ng pag-ibig, Lorenz at Charmaine. Mabuhay kayo!
Lawiswis ng Salita ni P. Nicanor F. Lalog II, Ika-27 ng Disyembre 2023
Larawan mula sa Facebook, 23 Disyembre 2023 ng pagtutulungan ng Red Letter Christians at ng artist na si Kelly Latimore ng @kellylatimoreicons upang lumikha ng bagong larawang ito na pinamagatang “Christ in the Rubble” nagsasaad na kung sakaling ngayong panahon isinilang si Jesus, malamang siya ay ipinanganak sa gitna ng mga durog na bato sanhi ng digmaan doon sa Gaza.
Maligayang Pasko!
Tayo raw mga Pilipino ang mayroong pinaka-tumpak na pagbati sa panahong ito dahil sinasaad ng salitang “pasko” ang buong katotohanan ng hiwaga ng pagkakatawang-tao (Incarnation) ng Diyos Anak na si Jesu-Kristo.
Mula sa wikang Hebreo na pesar o pesach na kahulugan ay “pagtawid”, ito ay pascua sa wikang Kastila na atin ding ginagamit na ugat ng Pasko at pasch naman sa Inggles.
Una natin itong natunghayan sa Matandang Tipan, sa Aklat ng Exodus nang itawid ng Diyos sa pamumuno ni Moises ang mga Israelita mula Egipto patungong lupang pangako. Iyon ang larawang paulit-ulit na tinutukoy sa ating kasaysayan ng pagliligtas, sumasagisag sa pagtawid mula sa kaalipinan patungo sa kalayaan, pagtawid mula kadiliman patungo sa liwanag, pagtawid mula kasalanan tungo sa kapatawaran, at higit sa lahat, pagtawid mula kaparusahan tungo sa kaligtasan.
Iyon din ang batayan ng tinutukoy na misteryo paskuwa o ng ating pananampalataya kay Kristo-Jesus na ating ipinahahayag tuwina sa Banal na Misa, “si Kristo ay namatay, si Kristo ay muling nabuhay, si Kristo ay babalik sa wakas ng panahon!“
Larawan kuha ng may-akda, 2021.
Tumpak at ayon ang ating pagbati na Maligayang Pasko dahil nagsimula ang misteryo paskuwa ni Jesus nang Siya ay ipaglihi at isinilang ng Mahala na Birheng Maria sa Bethlehem mahigit 2000 tao na nakalilipas.
Sa pagkakatawang-tao ni Jesus, Siya ay tumawid mula sa kawalang-hanggan (eternity) tungo sa mayroong hanggan (temporal) dito sa lupa; mula sa kanyang ganap na pag-iral taglay ang lahat ng kapangyarihan tungo sa limitado niyang pagkatao tulad ng pagiging mahina at mahuna lalo na sa pagiging sanggol at bata. Kasama na doon ang kailangan Niyang mag-aral lumakad, magsulat, magbasa at magsalita na kung tutuusin ay alam Niya ang lahat.
Taong-tao talaga si Jesus bagamat hindi nawala ni nabawasan Kanyang pagka-Diyos sa Kanyang pagkakatawang-tao kaya lahat ng ating mga karanasan bilang tao ay Kanya ring naranasan maliban ang kasalanan at magkasala. Siya man ay nagutom, nauhaw, nahapis at tumangis nang mamatay ang kaibigan Niyang si Lazaro, nahabag sa mga tao mga may sakit at balo. Wika nga ni Papa Benedicto XVI na malapit na nating ipag-ibis luksa sa katapusan, ang Diyos na ganap na kung tutuusin ay hindi nahihirapan ni nasasaktan ay pinili na makiisa sa hirap at sakit nating mga tao pamamagitan ng pagkakatawang-tao ni Jesu-Kristo (Spe Salvi, #39).
Napaka-ganda at husay ng paglalahad ni San Pablo sa pagtawid o paskuwa na ito ni Jesus na kanyang tinaguriang kenosis, ang paghuhubad ni Jesus ng Kanyang pagka-Diyos bagamat para sa akin mas angkop ang salin na “pagsasaid” dahil sinimot ni Jesus ang lahat ng sa Kanya para sa atin doon sa Kanyang pagkakatawang-tao na ang rurok ay doon sa Krus.
Larawan kuha ng may-akda, Baguio City, Agosto 2023.
Magpakababa kayo tulad ni Cristo Jesus: Na bagamat siya’y Diyos, hindi nagpilit na manatiling kapantay ng Diyos, Bagkus hinubad niya ang lahat ng katangian ng pagka-Diyos, nagkatawang-tao at namuhay na isang alipin. Nang maging tao, siya’y nagpakababa at naging masunurin hanggang kamatayan, oo, hanggang kamatayan sa krus.
Filipos 2:5-8
Naalala ko isang araw ng Pasko noong bata ako nang kami ay papaalis patungo sa mga Nanay at kapatid ng aking ama sa Maynila, masungit ang panahon at maulan. Hindi ko matanggap na umuulan at masama ang panahon sa araw ng Pasko kaya tinanong ko aking ina, “Bakit po ganun, birthday ni Jesus may ulan, may bagyo? E hindi ba God Siya? Di ba Niya puwede ipahinto mga ulan sa birthday Niya?”
Di ko matandaan sagot ng mommy ko pero malamang hindi malayo sa luku-luko at gago!
Nang magka-isip na ako, natutuhan ko sa mga pagbabasa na sa maraming pagkakataon mayroong mga bagyo at kalamidad, digmaan at kung anu-ano pang mga sigalot at paghihirap na nangyari kasaysayan tuwing Pasko.
Tayo man mismo, marahil sa ating personal na buhay, maraming pagkakataon na tayo ay lumuluha, nanlulumo, hapis na hapis sa buhay sa ilang mga masasakit na karanasan sa araw ng Pasko. Kaya marami sa ating habang tumatanda nasasabing para lamang sa mga bata ang Pasko na masaya.
Ngunit hindi po iyan totoo! Batid natin sa ating mga karanasan na sa padaraan ng panahon, lumalalim ding pag-unawa nating sa Paso.
Larawan kuha ng may-akda, Setyembre 2023.
Balikan natin mga panahon ng ating pagsubok sa buhay lalo na sa panahon ng kapaskuhan, higit tayong namamangha at tiyak sasang-ayon ng lubos na tumpak nga ang bati nating mga Pinoy ng “Maligayang Pasko!” dahil mas malalim at makabuluhan ang pagdiriwang ito o ano pa mang selebrasyon sa buhay kapag ating napagdaanan at nalampasan mga hirap at sakit.
Ito ang kagandahan at katotohanan ng buhay natin na isang paulit-ulit na pasko, ng pagtawid at paglampas sa mga hirap at hilahil, pagbubulaanan sa ano mang sakbibi at pag-aaalinlangan ating ikinakakaba.
Hindi inalis ng Diyos ating hirap at sakit maging kamatayan bagkus tayo ay Kanyang sinamahan sa pagbibigay Niya sa atin ng Kanyang bugtong na Anak, ang Panginoong Jesu-Kristo na tumawid mula langit patungo dito sa atin sa lupa upang tayo naman Kanya ring maitawid patungong langit.
Kaya naman, pakiusap ko sa lahat na ipagpatuloy natin pagbati ng Maligayang Pasko hanggang ika-pito ng Enero 2024, ang Dakilang Kapistahan ng Pagpapakita o Epiphany ng Panginoon. Napakasama at malaking kahangalan na kay tagal inabangan ang Pasko na nagsisimula ng hapon ng ika-24 ng Disyembre at pagkatapos ng ika-25 ay biglang magbabatian ng Happy New Year!?
Kalokohan! At marahil, hindi naunawaan diwa ng Pasko. Mababaw at puro happy, happy gusto ng mga maraming tao, di batid ang diwa at lalim ng kahulugan ng Pasko na sa paglalagom ay iisang salita lamang: PAG-IBIG o PAGMAMAHAL. Ng Diyos sa atin.
Ano man ang mangyari sa buhay natin, sa ating mundo, hindi mapipigil ang Pasko, tuloy ang Pasko dahil kasama natin palagi si Kristo. At kung ikaw man ay mayroong pinagdaraanan, matuwa ka at magalak, ikaw ay nasa paskuwa – pasko – kasama, kaisa si Kristo! Amen.
Lawiswis Ng Salita ni P. Nicanor F. Lalog II, Ika-01 ng Disyembre 2023
Larawan kuha ni G. Jay Javier, shooting ng pelikula sa Fort Santiago.
Madalas kong biruin mga kaibigan at kakilala lalo na sa social media na magtanong kung anoang “long weekend”? Mula kasi nang maging pari ako, nilimot ko na ang salitang weekend dahil sa mga araw nito – Sabado at Linggo – ang aming gawain at gampanin sa simbahan. Inaasahan kami ng mga tao na makakasama nila tuwing weekend kaya naman lahat ng pagtitipon sa pamilya at mga kaibigan ay tinatapat namin sa ordinaryong araw upang ako ay makadalo.
Ngunit kung tutuusin, wala naman talagang weekend dahil hindi naman natatapos o nagwawakas – end – ang sanlinggo. Kaisipang Amerikano ang weekend kaya meron silang bukambibig na TGIF, Thank God It’s Friday na kung kailan natatapos o nagwawakas (end) lahat ng trabaho at opisina upang maglibang ng Sabado at Linggo, weekend. Pagkatapos ng weekend, kayod muli mula Lunes hanggang Biyernes.
Sa kabilang dako para sa ating mga Kristiyano, ang Linggo ang unang araw ng sanlinggo at hindi ito nagwawakas ng Biyernes o Sabado. Tingnan ninyong mabuti: Linggo, Lunes, Martes, Miyerkules, Huwebes, Biyernes, Sabado, Linggo ulit!
Ulit lang nang ulit ang isang linggo kada araw ng Linggo, ang Araw ng Panginoon o Dies Domini sa wikang Latin kung kailan tayo obligadong magsimba bilang alaala at pagpapaging-ganap ng Misterio Pascua ng Panginoong Jesus, ang kanyang pagpapakasakit, pagkamatay at muling pagkabuhay.
Iyan ang buhay din natin na ang kaganapan ay sa Langit na wala nang wakas kungdi buhay na walang hanggan. Ito ang dahilan mayroon tayong tinatawag na octaves of Christmas at Easter, ang walong-araw ng Kapaskuhan ng Pagsilang at ng Pagkabuhay muli ni Jesus.
Oo nga at mayroong pitong araw sa isang linggo, ngunit ipinakikita sa atin lalo ng Pasko ng Muling Pagkabuhay ni Jesus ang walang hanggang buhay sa ikawalong araw na pumapatak na Linggo palagi, ang Divine Mercy Sunday. Kung Pasko ng Pagsilang, papatak ito palagi ng Dakilang Kapistahan ni Maria, Ina ng Diyos ng Enero Primero na siyang ating ipinagdiriwang at hindi Bagong Taon kasi nga po Unang Linggo ng Adbiyento ang ating bagong taon sa Simbahan.
Tumpak din naman at may katotohanan ang awitin nina John, Paul, George at Ringo ng Beatles na “eight days a week, I lo—-ve you! Eight days a week, I lo—-ve you!
Snapshot mula sa post ni Kier Ofrasio sa Facebook, 30 Nobyembre 2023.
Kaya naman isang malaking kalokohan at kabaliwan itong naisipan noong panahon ni PGMA na ilipat mga piyesta opisyal sa Biyernes o Lunes upang magkaroon ng long weekend. Para daw sa ekonomiya. Sa madaling sabi, para sa pera.
Kuwarta. Kuwarta. At kuwarta pa rin ang usapan, hindi ba?
Nasaan na ang pagsasariwa ng diwa ng mga piyesta upisyal natin bilang isang sambayanan?
Pati ba naman kaarawan o kamatayan ng mga bayani natin na matapos maghandog ng buhay sa atin ay dadayain pa rin natin upang pagkakitaan?
Fer, fer! For real!
Bukod sa materyalismo, mayroon ding masamang implikasyon itong long weekend na ito sa ating moralidad at iyan ay ang kawalan natin ng matiyagang paghihintay – ang pagpapasensiya.
Lahat advanced sa atin. Hindi tayo makapaghintay sa araw ng suweldo. Kaya, vale dito, vale doon. Loan dito, loan doon. At hindi biro ang dami ng mga kababayan nating nasira ang buhay dahil sa pagkaubos ng kabuhayan nang malulong sa maling pag-gamit ng credit cards kung saan totoong-totoo ang kasabihang, “buy now, suffer later”. Kaya, heto ngayon, pati piyesta upisyal ina-advance natin!
Maaring nagkasiyahan tayo sa long weekend ngunit, lubos nga ba ating katuwaan at kagalakan? Napagyaman ba nito ating katauhan at mga ugnayan? O, nabaon lang tayo sa utang lalo ng kahangalan?
Larawan ng walang galawang trapik sa McArthur Highway mula sa Facebook ni Kier Ofrasio, 30 Nobyembre 2023.
Katawa-tawa tayong mga Pinoy simula nang mauso long weekend. Sa haba at tagal ng ating lockdown noong pandemya, long weekend pa rin sigaw natin?
Dapat siguro baguhin na ating taguring na Juan dela Cruz at gawing Juan Tamad.
O, Juan Tanga gaya nang naranasan noong a-trenta nang isara ng mga magagaling ang Monumento. Winalanghiya mga maralita at manggagawa na ipinaglaban ni Gat. Andres Bonifacio noong himagsikan na siyang dahilan kaya ating ipinagdiriwang kanyang kapanganakan noong ika-30 ng Nobyembre 1863.
Kung baga sa Inggles, iyon ang “the short of long weekend, an exercise in futility. And stupidity.” Sana magwakas na gawaing ito na dati naman ay wala sa ating kamalayan. Salamuch po!
Lawiswis ng Salita ni P. Nicanor F. Lalog II, Ika-28 ng Nobyembre 2023
Habang naghahanda para sa Dakilang Kapistahan ng Kristong Hari ng Sanlibutan noong Linggo (26 Nobyembre 2023), pabalik-balik sa aking gunita at alaala ang unang taon ng COVID-19 pandemic kasi noong mga panahong iyon, tunay na tunay nga si Jesus ang Hari nating lahat.
Marahil dahil sa takot at kawalan ng katiyakan noong mga panahon iyon na kay daming namamatay sa COVID at wala pang gamot na lunas maging mga bakuna, sadyang sa Diyos lamang kumakapit ang karamihan.
Hindi ko malimutan mga larawang ito noon sa dati kong parokya na mga tao ay lumuluhod sa kalsada sa pagdaraan ng paglilibot namin ng Santisimo Sakramento noong Dakilang Kapistahan ng Kristong Hari noog Nobyembre ng 2020.
Marubdob ang mga eksena noon at damang dama talaga pagpipitagan ng mga tao sa Santisimo Sakramento.
Sinimulan namin ito noong unang Linggo ng lockdown, ika-22 ng Marso 2020 na ikalimang linggo ng Kuwaresma. Tandang tanda ko iyon kasi birthday ko rin ang araw ng Linggong iyon.
At dahil walang nakapagsimba sa pagsasara ng mga simbahan noon, minabuti kong ilibot ang Santisimo Sakramento ng hapong iyon upang masilayan man lamang ng mga tao si Jesus, madama nilang buhay ang Panginoon at kaisa sila sa pagtitiis sa gitna ng pandemic.
Hiniram ko ang F-150 truck ng aming kapit-bahay. Hindi ko pinalagyan ng gayak ang truck maliban sa puting mantel sa bubong nito kung saan aking pinatong ang malaki naming monstrance. Nagsuot ako ng kapa at numeral veil habang mga kasama ko naman ay dala ang munting mga bell para magpaalala sa pagdaraan ng Santisimo.
Pinayagan kami ng aming Barangay chairman si Kuya Rejie Ramos sa paglilibot ng Santisimo at pinasama ang kanilang patrol kung saan sumakay ang aming mga social communications volunteer na Bb. Ria De Vera at Bb. Anne Ramos na silang may kuha ng lahat ng larawan noon hanggang sa aking pag-alis at paglipat ng assignment noong Pebrero 2021.
Nakakaiyak makita noon mga tao, bata at matanda, lumuluhod sa kalsada. Ang iba ay may sindi pang kandila at talagang inabangan paglilibot namin na aming inanunsiyo sa Facebook page ng parokya noong umaga sa aming online Mass.
Pati mga nakasakay sa mga sasakyan nagpupugay noon sa Santisimo Sakramento.
Nang maglaon, marami sa mga tahanan ang naglagay na ng mga munting altar sa harap ng bahay tuwing araw ng Linggo sa paglilibot namin ng Santisimo Sakramento.
Napakasarap balikan mga araw na iyon na bagama’t parang wakas na ng panahon o Parousia dahil sa takot sa salot ng COVID-19, buhay ang pananampalataya ng mga tao dahil nadama ng lahat kapanatilihan ng Diyos kay Jesu-Kristong Panginoon natin.
Katunayan, noong unang Linggo ng aming paglilibot ng Santisimo Sakramento, umulan ng kaunti nang kami ay papunta na sa huling sitio ng aming munting parokya. Nagtanong aking mga kasamahan, sina Pipoy na driver at Oliver na aking alalay kung itutuloy pa namin ang paglilibot. Sabi ko ay “oo”.
Pagkasagot ko noon ay isang bahag-hari ang tumambad sa amin kaya’t kami’y kinilabutan at naiyak sa eksena. Noon ko naramdaman ang Panginoon tinitiyak sa akin bilang kura noon na hindi niya kami pababayaan.
At tunay nga, hindi niya kami – tayong lahat- pinabayaan.
Kaya noong Biyernes, ika-24 ng Nobyembre 2023, napagnilayan ko sa mga pagbasa kung paanong itinalaga muli ni Judas Macabeo ang templo ng Jerusalem matapos nilang matalo at mapalayas ang mananakop na si Hariong Antiochos Epiphanes habang ang ebanghelyo noon ay ang tungkol sa paglilinis ni Jesus ng templo.
Nakalulungkot isipin na matapos dinggin ng Diyos ating mga panalangin noong kasagsagan ng pandemya, tila nakalimutan na natin Siya. Kakaunti pa rin nagsisimba sa mga parokya at nahirati ang marami sa online Mass.
Walang pagdiriwang ni kapistahan ang Simbahan sa pagbabalik sa “normal” na buhay buhat nang mawala o manghina ang virus ng COVID.
At ang pinamakamasaklap sa lahat, hindi na yata si Jesus ang naghahari sa ating buhay ngayon.
Balik sa dating gawi ang maraming mga tao.
At nakakahiyang sabihin, hindi na nalampasan ng mga tao at pati ilang mga pari katamaran noong pandemic.
Nakakahiyang aminin na pagkaraan ng araw-araw na panawagan sa Facebook noong isang linggo na lumuhod at magbigay-galang kay Kristong Hari na nasa Banal na Sakramento mga tao, maraming mga pari noong Linggo ang kinatamaran magsuot na nararapat na damit tulad ng kapa at numeral veil. At pagkatapos, sasabihin, isisigaw, Mabuhay ang Kristong Hari?
Hindi pa lubusang tapos ang COVID, pero, ibang-iba na katayuan natin ngayon. Malayang muli nakakagalaw, walang face mask maliban sa ilang piling lugar tulad ng pagamutan. Ang tanong ngayong huling linggo ng ating kalendaryo sa Simbahan ay, si Jesus pa rin ba ang haring ating kinikilala, sinusunod at pinararangalan sa ating buhay, maging sa salita at mga gawa?
Nasasalamin ba natin si Kristong Hari sa ating mga sarili, lalo na kaming mga pari Niya?
Sabi ko nga sa inyo, kumbinsido ako na mas maraming nasa langit kesa nasa impiyerno. Gagawa at gagawa ng paraan ang Diyos upang masagip ang isang kaluluwa kesa mapahamak sa walang hanggang apoy ng impiyerno.
Tinawag tayo ng Diyos hindi upang parusahan, kundi upang iligtas sa pamamagitan ng ating Panginoong Jesu-Cristo.
1 Tesalonica 5:9
Maraming pagkakataon ko ito napatunayan bilang pari, lalo mula noong 2021 nang maging chaplain ako dito sa pagamutan. Hindi ko makakalimutan yung isa naming pasyente noong isang taon bago mag-Undas.
Larawan kuha ni Dra. Mylene A. Santos, MD sa France, 2022.
Pagkaraan kong magmisa ng Miyerkules ng tanghali sa aming Basic Education Department, nakatanggap ako ng sick call sa aming emergency room. Kaagad ako pumunta at inabutan ko ang isang matandang lalaki na naka-oxygen at maraming mga aparatu na naka-monitor sa kanya.
Lampas 90 na kanyang edad at ang sabi sa akin ng duktor ay maaring pumanaw ang pasyente ano mang oras. Sa malakas kong tinig, sinikap kong kausapin ang pasyente, sinabihan ko siyang magsisi sa kanyang mga kasalanan habang siya ay aking dinarasalan at papahiran ng Banal na Langis. Bumalik ako sa aming university pagkatapos noon.
Laking gulat ko nang sumunod na araw ng Linggo sa aking paghahatid ng Komunyon at pagbabasbas sa mga may-sakit sa aming pagamutan: buhay pa rin iyong pasyente sa pinuntahan ko ng Miyerkules sa ER!
At nang sumunod na araw na naman ng Linggo, naroon pa rin ang naturang pasyente – buhay! Maniwala kayo, umabot pa ng ikatlong araw ng Linggo ang naturang pasyente na dinalaw ko at dinasalan. Nagtataka na rin mga duktor at nars na kung ilang ulit na rin iyon nag-delikado ngunit biglang lumalakas na di mawari.
Noong ikatlong araw ng Linggo na iyon, kinausap ako ng panganay na anak na babae na umuwi mula sa Amerika. Nalaman ko na tatlo silang magkakapatid na puro babae, pawang mga may asawa na rin sila. Filipino-Chinese sila na may-ari ng malaking negosyo sa Bulacan. Wala na ang kanilang ina na pumanaw sa sakit na cancer noon pa.
Larawan kuha ng may-akda, Camp John Hay, Baguio City, 12 Hulyo 2023.
Laking gulat ko at nangilabot din ako sa kuwento ng panganay na anak na babae: mahilig ang kanilang ama sa mga occult practices gaya ng pagkausap sa kaluluwa ng mga yumao nilang kamag-anak at iba pang mga espiritu, ang pag gamit ng mga anting-anting, mga tarot cards, ouija board at marami pang iba.
Bago daw iyon maglubha, pilit na ipinapasa sa isa sa kanilang magkakapatid ang “kapangyarihan” na nakuha sa yumao nilang lola na ina ng kanilang ama. Inutusan daw silang kunin at dasalin mga aklat-dasalan ng kanilang ama na nasa tila wikang Latin. Noon lamang daw nila nakita mga iyon bagama’t naaalala nilang patagong ginagamit ng tatay nila mga iyon noon pa man.
Noon ko naisip na kaya hindi pa pumapanaw ang naturang pasyente na ibig ipasa kanyang mga occult practices sa kanyang anak. Tinanong ko magkakapatid ano kanilang saloobin at pare-pareho silang ayaw nilang tumulad sa kanilang ama. Natuwa naman ako sa kanilang desisyon kaya ipinaliwanag ko na rin sa kanila ang kahulugan at mga implikasyon ng occult practices ng tatay nila. Kailangan kako na “madeliver” siya mula sa impluwensiyang iyon ng demonyo at ikalawa, wasakin mga gamit niya kayat ipinakuha ko iyon habang ako naman ay umuwi ng parokya upang kunin ang aklat ng exorcismo ni P. Jocis Syquia.
Larawan kuha ng may-akda, Pambansang Dambana ng Birhen ng Fatima, 06 Nobyembre 2023.
Pagbalik ko ng parokya, una kong ginawa ay nangumpisal ng aking mga kasalanan sa kasama naming pari. Kumain lamang ako ng kaunti at saka nanalangin sa harap ng Santisimo Sakramento. Pagkaraan ng isang oras, bumalik ako sa ospital upang ganapin ang deliverance prayer sa pasyente ayon sa aklat ni P. Syquia. Muli ko siyang pinahiran ng Banal na Langis at nanalangin kami ng kanyang pamilya pagkaraan ng deliverance session.
Pagkaraan noon ay dinasalan ko at binasbasan mga aklat-dasalan, anting-anting at iba pang mga gamit sa occult ng pasyente na pinagsama-sama ng kanilang boy sa isang black plastic bag. Hindi ko na binulatlat pa ni hawakan mga iyon. Basta, mahigpit kong pinagbilinan yung boy na sunugin lahat ng mga iyon at itapon sa ilog mga abo. Huwag na huwag ka ika ko magtatago ni kukuha ng isa kungdi ay mapapasama kanyang buhay. Hapon na nang maka-uwi ako ng parokya at ang una kong ginawa ay manalangin muli sa harapan ng Santisimo Sakramento.
Umuwi ang naturang pasyente kinabukasan araw ng Lunes. Wala pa raw isang oras sa bahay habang nakahiga sa bago niyang hospital bed, payapang pumanaw ang naturang pasyente. Ayon sa mga nars, nagbalik doon ang panganay na anak na babaeng kumausap sa akin upang magpaabot ng pasasalamat at naikuwento nga paanong pumanaw ang kanilang ama.
Larawan ni Lucifer, ang Satanas, mula sa wikipediacommons.org.
Muli, mga ginigiliw ko, noon ko napatunayan ang lalim at lawak, ang di masusukat na pagmamahal sa atin ng Diyos na hindi niya tayo tatawaging mamatay nang hindi pa handa.
Pakiwari ko ay sa tatlong linggong iyon mula nang pahiran ko ng Langis sa ER ang naturang pasyente, nakipagbuno at babag sa demonyo si San Miguel Arkanghel sa utos ng Diyos upang agawin at iligtas ang kaluluwa ng taong iyon.
Isinulat ko rin ito upang tigilan na rin sana ng mga makababasa nito ang anu mang uri ng mga occult practices pati na mga tawas at pagpunta sa mga faith healer, manghuhula at espiritista. Magpatingin muna sa duktor kung mayroong karamdaman. Lakipan ito ng taimtim na pananalangin at matibay na pananalig sa Diyos nating makapangyarihan sa lahat. Amen.
Lawiswis Ng Salita ni P. Nicanor F. Lalog II, Ika-15 ng Nobyembre 2023
Ang kauna-unahang may sakit na aking pinahiran ng Banal na Langis ay ang tiyahin ng aking ina na kung tawagin namin ay Ned. Ayon sa nanay ng aming ina na Ate ng Ned, utal daw kasi ang dalawang nauna niyang anak at hindi masabi ang Nana Cedeng(o Chedeng), ang palayaw ng kanyang tunay na pangalang Mercedes.
Kaya, naging Ned na ang nagisnang tawag ng mga mommy ko at pati na kaming magpipinsan na kanyang mga apo. Walang anak ang Ned dahil maaga siyang nabiyuda nang magka-cancer ang kanyang kabiyak na siyang tunay na taga-Bocaue, Bulacan. Mula sa Aliaga, Nueva Ecija ang mga lola ko sa panig ng aking ina na mula sa angkan ng mga Bocobo.
Nang ako ay magdiriwang ng aking Primera Misa Solemne bilang bagong orden na pari noong ika-26 ng Abril 1998, hindi na nakapaglalakad ang Ned kaya bago kami magprusisyon, siya ay aking dinalaw at pinahiran ng Langis ng Maysakit. Pagkaraan ng ilang Linggo, sinugod siya sa ospital dahil sa stroke at nag-comatose kaya kinailangang ipasok sa ICU. Hindi naman siya kaagad namatay tulad ng iba kong pinahiran ng Langis ng Maysakit….
Pagkaraan ng isang linggo, inilipat na siya ng regular na silid at aking dinalaw. Hindi naapektuhan ng stroke ang kanyang pananalita. Tumingin siya ng matagal sa akin at pagkaraan ay hiniling na lumapit sa kanya.
“Mayroon akong ikukuwento sa iyo, Father, pero hindi ko alam kung ikaw ay maniniwala” sabi niya sa akin. Hinagod ko kanyang noo gaya ng ginawa niya sa akin noong ako ay natigdas nang bata pa. “Ano po inyong sasabihin?”, tanong ko sa kanya.
Larawan kuha ni G. Bryan San Luis, Kapistahan ni San Martin ng Tours, Patron ng Bayan ng Bocaue, Bulacan, 11 Nobyembre 2023.
“Father… ako e namatay na. Ang natatandaan ko lang ay naglalakad ako mag-isa sa madilim na kalsada. Maya-maya may nakita akong liwanag at bigla mayroong sumalubong sa aking mama na naka-kabayong puti. Sinabi sa akin nung mama, ‘Cedeng, magbalik ka na ika… hindi mo pa oras.'”
Sabi ng Ned, kaagad naman siyang tumalikod at naglakad pabalik ngunit muli niyang nilingon yung mama na naka-kabayo. Tinanong daw niya, “Hindi ba kayo si San Martin ng Tours?” At sumagot naman daw yung mama na siya nga si San Martin ng Tours. “E paano po ninyo ako nakilalang si Cedeng?” tanong daw niya. Sumagot daw si San Martin, “Paanong hindi kita makikilala, Cedeng, e kada piyesta ng Mahal na Krus at kapistahan ko ay nagsisimba ka palagi sa Bocaue?” Nangiti raw si San Martin sa kanya at di na niya nalaman ang mga sumunod maliban sa makita sarili niya naroon na sa ospital.
Wala daw siyang pinagsabihan ng karanasang iyon maliban sa akin dahil ako ay pari. At muli niya akong tinanong, “naniniwala ka ba Father na pinabalik ako dito ni San Martin ng Tours?” Hinagod ko muli ang noo ng Ned at sinabi ko sa kanyang “Opo, naniniwala po ako sa inyo.”
Larawan kuha ni G. Bryan San Luis, si San Martin aming Patron kasama ang Mahal na Krus sa Wawa na amin ding ipinagpipista tuwing buwan ng Hulyo sakay ng pagoda sa Ilog ng Bocaue.
Tumagal pa ang Ned ng limang taon bago siya pumanaw noong ika-5 ng Hulyo, 2003. Mismong sa harap ko siya namatay nang siya ay aking dalawin matapos ako magmisa sa kapit-bahay niyang namatay.
Naku, kay laking isyu noon sa aming lugar ang pagkamatay ng Ned. Ako sinisisi ng matatanda kasi daw inuna kong puntahan ang patay bago ang buhay! Ewan ko sa kanila ngunit pagpapala ang aking naranasan at nakita sa pangyayari: nang malagutan ng hininga ang Ned sa harap ko, kaagad kong tinawag ang kanyang tagapag-alaga, pinahiran ko pa rin siya ng Banal na Langis, at nang matiyak na patay na siya, kaagad akong nagmisa mag-isa doon sa kanyang silid kasama malamig niyang bangkay. (Ewan ko ba. Dalawang pari na rin, parehong Monsignor, ang namatay sa harapan ko at sa pangangalaga ko.) .
Palagi ko ikinukuwento ang “near-death experience” na iyon ng aking Lola hindi lamang sa dahil kakaiba kungdi mayroong malalim na katotohanang inihahayag – ang pagmamahal sa ating parokya, ang pananalangin ng mga Banal sa atin at higit sa lahat, ang kahalagahan ng Banal na Misa na siyang “daluyan ng lahat ng biyaya at rurok ng buhay Kristiyano” ayon sa Vatican II. Wika ni San Juan Pablo II, sa Banal na Misa aniya ay mayroong cosmic reality
Nang magkaroon ako ng sariling parokya noong 2011, isa iyon sa mga una kong kinuwento sa mga tao upang ituro pagmamahal sa kanilang parokya. Ipinaliwanag ko sa kanilang ang mga Banal na mga Patron ng parokya ang unang nangangalaga sa mga mananampalataya, ang ating mga tagapagdasal doon sa langit, mga taga-pamagitan.
Larawan kuha ni G. Bryan San Luis, prusisyon noong Kapistahan ni San Martin ng Tours, Patron ng Bayan ng Bocaue, Bulacan, 11 Nobyembre 2023.
Naniniwala ako na si San Martin ng Tours ang sumalubong kay Ned kasi nga hindi pa naman niya oras, kaya wala pang paghuhukom na naganap sa kanya na tanging si Jesu-Kristo lang ang makagagawa.
Ang pinaka-gusto kong bahagi ng kanyang kuwento ay ang kanilang usapan kung paano nakilala ni San Martin ang aking Lola sa tunay niyang palayaw na Cedeng. At hindi Ned.
Ipinakikita nito sa atin ang kahalagahan ng pagsisimba tuwing Linggo at mga pistang pangilin sa simbahan lalo ngayon panahon na akala ng marami ay sapat na ang online Mass. Ang Banal na Misa ay “dress rehearsal” natin ng pagpasok sa Langit. Kay sarap isipin na bukod sa Panginoon at Mahal na Birheng Maria na sasalubong sa atin doon ay kasama din ang Patron ng ating Parokya na kinabibilangan natin. Nakalulungkot maraming tao ngayon ni hindi rin alam kung ano at saan kanilang parokya! Alalahanin mga nakita ni San Juan Ebanghelista sa langit habang siya ay nabubuhay pa upang isulat sa Aklat ng Pahayag:
At narinig ko ang isang tinig mula sa langit na nagsasabi, “Isulat mo ito: Mula ngayon, mapapalad ang naglilingkod sa Panginoon hanggang kamatayan!” “Tunay nga,” sabi ng Espiritu. Magpapahinga na sila sa kanilang pagpapagal; sapagkat susundan sila ng kanilang mga gawa.”
Pahayag 14:13
Anu-ano nga ba ating mga pinagkakaabalahanan sa buhay ngayon? Anu-ano ating pinag-gagawa na susundan tayo sa kabilang buhay upang ating ipagpatuloy? Kabutihan ba o kasamaan? Huwag nating sayangin pagkakataong ipinagkakaloob sa atin ng Diyos ngayon. Siya nawa.
San Martin ng Tours, ipanalangin mo kami.
Larawan mula sa flickr.com ng isang icon ni San Martin ng Tours hinahati kanyang kapa para sa isang pulubi.
Lawiswis ng Salita ni P. Nicanor F. Lalog II, Ika-14 ng Nobyembre 2023
Larawan kuha ng may-akda, San Juan, La Union, Hulyo 2023.
Noong ako ay bagong pari, maraming pagkakataon na para ako nahihiya o nababagabag kapag iyong aking dinalaw na may sakit ay pumanaw pagkaraan ko siya pahiran ng Banal na Langis. Binibiro kasi ako palagi ng mga tao na huwag ko silang dadalawin kapag sila ay nagkasakit dahil sa halip na mabuhay pa, baka sila ay mamatay kaagad.
Napawi na lamang aking pagkabagabag nang ipaliwanag sa akin ng dati kong kura, ang yumaong Padre Nanding Ersando na ikagalak ko raw kung pumanaw ang pinahiran ko ng Banal na Langis dahil nakapaghatid ako ng kaluluwa sa langit.
Kaya mula noon ay iyon na aking pinanghawakan lalo na ngayong naglilingkod ako bilang chaplain sa Fatima University Medical Center sa Valenzuela kung saan kada araw ng Linggo ay dinadalaw ko lahat ng pasyente pagkaraan ng Banal na Misa. Madalas sinasabi sa akin ng mga duktor at nars kapag mayroong pumapanaw na “hinintay lang po kayo, Father” kasi matapos ko silang pahiran ng langis o bigyan ng komunyon, bigla silang pumapanaw kahit wala sa ICU.
At nakapagtataka rin naman na sa tuwing mayroong hihiling ng dasal, kumpisal at pagpapahid ng langis, palagi naman ako ay naririto. Bihirang-bihira na mayroong magrequest ng sick call na ako ay wala. Kung sakali mang wala ako sa ospital o pamantasan, tiyak aabutan ko pa ang pasyente pagdating ko at saka papanaw.
Para sa akin, ang mga ito ay malinaw na pagpapahayag ng pag-ibig ng Diyos sa atin na palagi niyang tinitiyak sa langit tayo uuwi sa kahuli-hulihan. Kaya sigurado din ako, mas maraming namamatay ang sa langit napupunta o kaya sa purgatoryo muna kesa sa impiyerno maliban na lamang talaga na ayaw ng sino man sa Diyos. Mismo si Jesus ang nagsabi noon:
“Lalapit sa akin ang lahat ng ibinibigay sa akin ng Ama. At hindi ko itataboy ang sinumang lumalapit sa akin. Sapagkat ako’y bumaba mula sa langit, hindi upang gawin ang kalooban ko, kundi ang kalooban ng nagsugo sa akin. At ito ang kanyang kalooban: huwag kong pabayaang mawala kahit isa sa mga ibinigay niya sa akin, kundi muling buhayin sila sa huling araw.”
Juan 6:37-39
Larawan kuha ng may-akda, San Juan, La Union, Hulyo 2023.
Hindi tatawag ang Diyos ng sino mang hindi handa. Maski ito sa mga namatay ng biglaaan at sa aksidente. Kaya nga sa mga lamayan, madalas makuwento ng mga kaibigan at kaanak kung paanong tila nagpapaalam o naghahabilin ang namatay ilang araw o linggo bago siya pumanaw.
Tayo mismo makakaramdam kung tayo ay papanaw na dahil iyon ay biyaya na kaloob ng Diyos. Totoong totoo ito sa mga nakaratay sa banig ng karamdaman, iyong mga mayroong malubhang sakit (https://lordmychef.com/2023/11/08/giving-permission-to-die/).
Gayon pa man, isa pa ring malaking hiwaga ang kamatayan na kung saan sadyang ang Diyos lamang ang nakababatid kailan darating kanino man. Kaya naman, ang kahalagahan ng pamumuhay ng tunay at ganap palagi sa pag-amin at pagtanggap ng ating pagkatao, kasama na ating mga pagkakasala sa isa’t isa.
Isang bagay napagtanto ko sa buhay na kung kelan natin tanggap na tanggap ang mabuhay, doon din natin natatanggap ang mamatay. Kadalasan takot tayong mamatay kasi marami tayong dapat gawin na hindi pa natin ginagawa o palaging ipinagpapaliban. O, hindi matanggap.
Mahirap kapag marami tayong mga bagahe na dala-dala sa buhay. Mabigat at maganit ang buhay. Walang tuwa at kaganapan. Pero kung mga ito ay ating haharapin at bibitiwan, doon tayo namumuhay ng tunay at ganap kaya sa mabuhay at mamatay, hindi na mahalaga sa atin gaya ng pahayag ni San Pablo (Fil. 1:21-23). Kung saan mayroong kaganapan, naroon ang Diyos, naroon din ang katiwasayan at kapayapaan. Kapag walang kaganapan, tiyak naroon ang mga takot at panghihinayang. Mahirap at mabigat.
Larawan kuha ng may-akda, San Juan, La Union, Hulyo 2023.
Ang langit, maging impiyerno, ay hindi lamang lunan kungdi katayuan sa buhay, kundisyon o sitwasyon. Kung habang tao nabubuhay at dama nating langit ang buhay sa kabila ng mga pasakit, langit nga ang tungo natin kapag namatay. Ngunit kung habang tayo ay nabubuhay at pakiramdam ay impiyerno ang buhay, kahit maraming pera at karangyaan, mga kaibigan at kung sinu-sino kasama natin, impiyerno nga ating tutunguhan.
Ang mabuting balita ay ito: nasa kamay natin ang pagpapasya. Lahat ay ibig pumunta sa langit ngunit, nakahanda ba tayo sa mga bagay-bagay, maging mga tao at kung sinu-sino na kaya nating talikuran at iwanan upang magkaroon ng kapayapaan at katiwasayan sa kalooban?
Madaling sabihin ngunit sa aking napagtanto, ang buhay ay araw-araw na munting pagkamatay sa ating sarili hanggang sa tayo ay masaid at mapuno ng Diyos. Iyon ang kabanalan – mapuno, mapuspos ng Diyos. Hindi ng mga bagay-bagay at kung sinu-sino. Kaya sa kahuli-hulihan, kapag nalagot na ating mga hininga at tayo ay pumanaw, doon na rin ang kaganapan ng pagpasok natin sa langit. Mapagpalang araw sa iyo, Bai!
*Narito isang awit na paborito ko noong dekada 90 mula sa AfterImage.
lordmychef.com 