Lawiswis ng Salita ni P. Nicanor F. Lalog II, Ika-7 ng Nobyembre 2024
First time ko sa Dumaguete City.
Kabilin-bilinan ng mommy ko noong bata pa ako na basta first time ko saan mang lugar, una kong pupuntahan ang simbahan.
Kaya kanina pagdatng dito sa Dumaguete, una kong hinanap ang simbahan kahit ako ay nagugutom na. Nakakatuwa may kasabay din kaming mga panauhin at iyon din ang pakay nila bagamat inuna ang sikmura bago bumaba ang sugar.
Pagdating doon sa Katedral ni Santa Catherine ng Alexandria, ito ang eksenang bumungad sa akin.
Noong bata pa ako, magkahalong takot at pagkamangha aking nadarama tuwing isasama ako ng aking lola sa Quiapo at makakita ng maraming ganito magdasal – lumalakad ng paluhod.
Sa paglipas ng panahon, unti-unti nang nawala mga eksenang ito hanggang sa makakita ako muli kanina sa katedral ng Dumaguete.
Kay sarap pagmasdan at pagnilayan yaong mama na lumakad paluhod sa kanyang pagrorosaryo.
Sa panahong ito ng social media na lahat gusto siya ang bida, nawala na itong pagluhod na tanda ng pagpapakababa sa Diyos na higit na dakila sa lahat.
Ni hindi na rin nga alam ng karamihan ang pag-genuflect o pagluhod ng isang tuhod o “one-hod” kung aking tawagin bago pumasok ng upuan ng simbahan o “pew” tanda ng pag galang at pagkilala sa kasagraduhan ng lunan.
Ilang taon na nakakalipas pinuna ni Obispo Soc Villegas ang nawawalang gawi ng pagluhod ng mga tao; sa halip aniya, tayo ay nagiging “clap generation” – dinaraan ang lahat sa palakpakan. Sabi nga sa akin kamakailan ng isang kaibigan hindi raw niya maintindihan mga pari na magsasabi lang ng amen ay magpapalakpakan nang walang humpay mga tao. “I cannot”, eka niya.
Nanalangin ako ng ilang sandali sa katedral ng Dumaguete ng nakaluhod bago tumayo upang magtanghalian. Para na kasi akong nanghihina…
Hindi ba isang kabalintunaan kung pagninilayan, ang pagluhod ay tanda rin ng lakas ng katawan at tatag ng kalooban? Bakit nga ba tayo ngayon, sa dami ng mga gamot at pagkain, tila mahina pa rin, hindi na makaluhod para manalangin? Gaya nung mama na aking nakita, tila napakalakas pa rin niya at kayang-kaya pa ring lumakad paluhod.
O, iyon ding pagluhod niya ng madalas ang sa kanya nagpalakas?
Kasabay ko siya natapos sa pagdarasal. Hindi ko na siya kinunan ng larawan taglay kanyang aral ng kababaang-loob sa Diyos. At sa kapwa. Oras nang lumuhod. Amen.
lordmychef.com 