The heart of the priest

Lord My Chef Daily Recipe for the Soul, 04 August 2025
Monday, Memorial of St. John Baptiste Marie Vianney, Priest
Numbers 11:4-15     <*{{{{>< + ><}}}}*>     Matthew 14:13-21

*St. John Baptiste Marie Vianney from https://liturgiadashoras.online/.*

People complain and ask me why our patron saint, St. John Baptiste Marie Vianney is always portrayed “unattractive” as old, balding and so thin who seemed to be so tired, even sad. Para daw hirap na hirap.

Usually I smile at them because when I entered the seminary, I felt the same way too upon seeing his images. But as I learned about his life and teachings, the more I realized St. John Baptiste Marie Vianney is actually one of the original “rock star” saints of the Church with his white, balding hair so much like Jimmy Page of Led Zeppelin!

There is something so deeply within him when we try to feel and observe his portrayals in the arts as more than images but a reality and experience of a man deemed weak yet so strong with an intensity of a Michael Jordan in his life and ministry. He was another St. Paul who had truly let “Christ lived in him” (Gal. 2:20), “strongest when weakest” (2Cor.12:10) who declared with conviction that “the priesthood is the love of the heart of Jesus.” Hence in my prayers last night and today, I asked Jesus to give me a heart “so big, so wide to welcome everyone and life’s many challenges” (https://lordmychef.com/2025/08/03/praying-with-our-patron-saint-john-baptiste-marie-vianney/).

*Detail of a painting of the Sacred Heart of Jesus at Visitation Monastery, Marclaz, France from godongphoto / Shutterstock.*

The readings this Monday of the eighteenth week in Ordinary Time perfectly jibed the celebration of the Memorial of St. John Baptiste Marie Vianney as they spoke of the heart of the priest.

In the first reading we heard of Moses lamenting to God of the difficulty in dealing with his people who were so stubborn and refused to recognize God’s immense love for them, so similar with us priests in many occasions when we feel so frustrated and sad when parishioners fail to see the good things we are doing for them.

When Moses heard the people, family after family, crying at the entrance of their tents, so that the Lord became very angry, he was grieved. “Why do you treat your servant so badly?” Moses asked the Lord. “Why are you so displeased with me that you burden me with all this people?”… I cannot carry all this people by myself, for they are too heavy for me. If this is the way you will deal with me, then please do me the favor of killing me at once, so that I need no longer face this distress” (Numbers 11:10-11, 14-15).

Many times, we priests feel like Moses who cannot voice out problems with the people who would never understand it at all. Worst, people would even blame us priests why we work so hard or why do we bother at all with their lives. “Pabayaan na lang ninyo kami…sanay na kami” are what they often say. It can be frustrating when people refuse to match the fire and ardor of their priests.

In this scene, we find one of the many instances in the life of Moses that was centered on God in prayers. The heart of the priest is a heart in prayer. The attitude of Moses in the first reading conversing with God in prayer shows us that in our life and ministry, there is no one to turn to except God alone with whom we can be our most personal self, even dare God to “take us” or “kill us” when we are so fed up. The good news is, God never took those words seriously as he knew Moses and the prophets including us who spoke to him that way never knew what we were saying at all.

There is a saying that goes, “if you can’t bear the heat, leave the kitchen”; but, it cannot be applied with the priesthood that is neither a profession nor a job one can easily walk out from and start into another venture or career. Priesthood is a call or a “vocation” from God; however, priesthood is more of the Caller than the call. It is a life centered on prayer to become like Jesus Christ who alone feels and understands and appreciates all our ups and downs in the ministry. The more we get closer to Jesus in the Cross, the more we experience fulfillment that we would never dare to trade it for anything or anyone else, not even the prettiest woman on earth.

*Photo by author, Chapel of St. Francis Xavier, Sacred Novitiate, Novaliches, QC, March 2024.*

Priesthood is the love of the heart of Jesus that continues to be wounded and hurt by sins of men and women in this modern age so selfish and materialistic. Thus, every priest is called to be a “wounded healer” too like Christ who in his woundedness healed the wounds of others. We remind people of the paradox and scandal of the Cross of Jesus, of life itself by taking into heart Christ’s teaching, “For whoever wishes to save his life will lose it, but whoever loses his life for my sake will find it” (Mt. 16:25).

Let us now reflect on our gospel.

When Jesus heard of death of John the Baptist, he withdrew in a boat to a deserted place by himself. the crowds heard of this and followed him on for from their towns. When he disembarked and saw the vast crowd, his heart was moved with pity for them, and he cured their sick (Matthew 14:13-14).

Observe the brevity of Matthew in narrating the situation at the scene without losing its very soul and meaning especially for us priests: Jesus did not have any intentions to go after Herod nor to challenge him for his execution of John the Baptist who spoke the truth.

Instead, Jesus sought solitude. Like Moses in the first reading, Jesus turned to God in his grief and anguish of the death of John the Baptist. He crossed the lake to pray and be one with the Father to pour out his sadness and most of all, to reflect on what to do next after John’s death.

Jesus shows us in this scene of his going into solitude that our low points in life as priests are also our high points like Christ’s Transfiguration. Every prayer moment is a transfiguration moment because that is when we get closest with Jesus. It has been consistently proven in our collective and personal experiences as priests verified by studies that crises in the priesthood happen when we stop praying because that is detaching from Jesus Christ, our Caller.

Priesthood is not only difficult but very difficult starting with the vestments we have to wear. What a shame when priests prefer to do away with the proper vestments as well as wearing of shoes during celebrations of the Mass and other sacraments because the weather is so hot. What then are we going to bear if the weather is already a big issue for us? One of the teachings of St. John Vianney that I have always followed is the value of putting on good vestments in the celebration of Sacraments because they are a homily in themselves, proclaiming the glory and love of God for us all.

*Photo by FlickrBrett Streutker from catholic365.com.*

Many times, people forget priests have personal concerns and problems too, that we get hurt, get lonely, get sick and grieve at the death of family and friends. Despite all these lows in our life as priests, we go and follow the Caller Jesus Christ when people come and ask for our help and service. Woe to our brother priests who forget this and think more of themselves especially of their comfort!

See how when Jesus was praying in solitude and the crowd followed him, it was not difficult for him to forget his own worries that his heart was moved with pity upon seeing them disembarked from their boats. Despite his sadness at the death of John, Jesus taught the crowd who have followed him and healed the sick among them. And when the Twelve told him to drive away the crowd to search for their own food and lodging, Jesus told them to give them food themselves. What followed was the great miracle of the feeding of over five thousand people from five loaves of bread and two pieces of fish. It was the event that prepared the Twelve and the people to the Last Supper of the Lord and the road to Emmaus where Jesus was recognized at his “breaking of bread”.

The whole life of St. John Baptiste Marie Vianney was a prayer of praise and thanksgiving to God in Christ’s priesthood. He had a heart so big and wide, hearing confessions daily up to 16 hours! Pray for us your priests to have big hearts too to bear all the wounds and hurts because only the heart that suffers, that is “broken” can truly sing of the joys and pains of living, of the sense and meaning of serving to the point of being emptied, and of the healing and transforming power of Christ’s love and mercy. Amen. Pray for us your priests. Salamuch. Fr. Nicanor F. Lalog II, Our Lady of Fatima University, Valenzuela City (lordmychef@gmail.com).

*have not been to France nor do I know French but while searching for images of St. John Marie Vianney, I found this from the French website,* https://www.notrehistoireavecmarie.com/*; it is perhaps the depiction of the new pastor speaking to the young Antoine whom he asked for directions to Ars.*

Praying with our patron saint, John Baptiste Marie Vianney

Lord My Chef Daily Recipe for the Soul, 04 August 2025
Monday, Memorial of St. John Baptiste Marie Vianney, Priest
Numbers 11:4-15     <*((((><  +  ><))))*>     Matthew 14:13-21

*I have not been to France nor do I know French but while searching for images of St. John Marie Vianney, I found this from the French website,* https://www.notrehistoireavecmarie.com/; *it is perhaps the depiction of the new pastor speaking to the young Antoine whom he asked for directions to Ars.*

On this feast of our Patron Saint,
John Baptiste Marie Vianney,
I praise and thank you dear Jesus
for the gift of vocation to the priesthood;
thank you for calling me to become your priest;
thank you for the courage and strength 
to accept your call;
most of all, thank you for your patience
in me despite my repeated sins
and failures as your priest.

Onn this feast of our Patron Saint,
John Baptiste Marie Vianney,
I pray to you Lord Jesus
our Eternal Priest to give me
a big heart,
a heart so wide to welcome
everyone and life's many
challenges.

When Jesus heard of death of John the Baptist, he withdrew in a boat to a deserted place by himself. the crowds heard of this and followed him on for from their towns. When he disembarked and saw the vast crowd, his heart was moved with pity for them, and he cured their sick (Matthew 14:13-14).

O Jesus,
only a heart so wide
like yours can take those 
kind of "beatings" -
to withdraw in silence,
perhaps cry in silence,
to be hurting alone with
the pain of the suffering and
death of a brother in ministry;
you bore all our pains
and went straight to the Father
to find solace and strength
for the terrible news nobody else
would really feel nor understand;
make me a good,
loving brother to other priests,
Jesus;
on the other hand,
despite your grief and sadness,
you did not drive away the crowd
so eager to have you in feeding them
with your words and teachings,
in healing their sick notwithstanding
the pains you have in the death of
John the Baptist; where did you get
that kind of immense feeling of 
oneness with the crowd
that when you saw them,
your "heart was moved with pity
for them" and cured their sick
and eventually fed them not only
with your words but with true bread!

That is why I pray
for a bigger heart as your priest,
Lord Jesus -
a heart so big to willingly accept
and bear every pain 
and hurt in your name
because only a wounded heart
like yours can truly sing
of the joys and pains of living,
of the sense and meaning of serving,
of the healing power of your love.

Forgive me, Jesus,
when many times I feel like
giving up,
complaining to you
like Moses
 in today's first reading,
hurting deep inside
when your people could not
see and realize
all the good things you have
been doing for them;
hence,
I pray for a big heart
to bear the pains and
disappointments of your people
even if they are not reasonable
nor valid at all;
most of all,
give me a big heart,
Lord,
because according to
St. John Baptiste
Marie Vianney,
"the priesthood
is the love
 of the heart
 of Jesus."
Amen.

St. John Baptiste Marie Vianney,
Pray for us priests!
Amen.

Fr. Nicanor F. Lalog II, Our Lady of Fatima University, Valenzuela City (lordmychef@gmail.com).

*From* https://liturgiadashoras.online/.

Sacred Heart para sa “cold heart” at “heartless world”

Lord My Chef Daily Recipe, Fr. Nicanor F. Lalog II
Solemnity of Sacred Heart, 27 June 2025

*Detalye ng painting ng Sacred Heart of Jesus sa Visitation Monastery, Marclaz, France mula sa godongphoto / Shutterstock.*

Nag-senior citizen ako noong Marso at masasabi ko na sa tanang buhay ko, itong 2025 ang pinaka-mainit at maalinsangang taon sa lahat. Mula pa man noong dati, gabi lang ako gumagamit ng aircon ngunit mula nitong Abril, maghapon na ako kung mag-aircon sa silid. Kung minsan nga ay pati electric fan binubuksan ko kapag gabi sa labis na init ng panahon nitong nagdaang tag-araw.

Hindi lamang minsan ko narinig ang maraming nagsabing parang “impierno” ang summer 2025 dahil para sa atin, sukdulan ang apoy sa impierno kaya napaka-init.

Subalit ayon kay Dante Alighierri, isang batikang makata ng Italya noong unang panahon na sumulat ng Divine Comedy, ang kailaliman daw ng impierno ay hindi naman pagka-init-init dahil sa apoy kungdi pagkalamig-lamig parang yelo!

Ayon sa kanyang tula na nobela, ang pinaka-masaklap aniya sa lahat ng kasalanan at kasamaan magagawa ng tao ay ang manlamig ang puso. Magkaroon ng “cold heart” sa Ingles hanggang sa mawalan na ng puso ang mga tao gaya ng sinasaad sa isa pang English expression na “heartless world.”

*Larawan mula sa forbes.com 2018, fashion week sa New York.*

Ang mga katagang ito na cold heart at heartless world ay mas mainam na huwag nang isalin sa ating sariling wika sapagkat mas mananamnam at mailalarawan natin ang kahulugan sa wikang Ingles kesa sabihing malamig na puso o daigdig na walang puso. Kapag sinabing cold heart o malamig na puso, ito ay patay na puso, walang buhay parang bangkay. O bato. Kapag ang mga tao ay naging ganito, mismo ang daidig ay wala na ring puso, walang pagmamahal, walang awa, walang malasakit, walang pakialam.

Gayon ang kahulugan ng puso para sa sangkatauhan – hindi lamang ito sumasagisag sa pag-ibig at pagmamahal kungdi sa buhay. Sa malasakit, sa kabutihan, maging sa kaalaman gaya ng sinasaad ng English expression na “to know by heart” na ibig sabihin ay makabisado, matandaan.

At paano natin tinatandaan ang mga bagay-bagay? Ito ay ating inire-record na mula sa dalawang kataga ng wikang Latin, re (uliting muli) at cord na mula sa cor o puso. Alalaong-baga, ang tandaan, ang memoryahin at kabisaduhin ay isapusong muli sapagkat dito sa ating puso natatago ang lahat-lahat ng ating alaala at kaalaman maging pakiramdam gaya ng kutob na nagsasaad ng pakiramdam at kaalaman na di maipaliwanag ngunit totoo.

Higit sa lahat, dito sa ating puso nananahan ang Diyos sa atin gaya ng sinasaad ng dokumento ng Vatican II sa makabagong mundo (Gaudium Spes). Kaya ngayong Dakilang Kapistahan ng Kamahal-Mahalang Puso ni Jesus, pinapaala sa atin ng pagdiriwang ito ang hiwaga ng katotohanan ng pag-ibig ng Diyos sa lahat ng tao sa lahat ng panahon.

Hindi tayo nabibigo sa ating pag-asa, sapagkat ang pag-ibig ng Diyos ay ibinuhos sa ating mga puso sa pamamagitan ng Espiritu Santo na ipinagkaloob sa atin. Sapagkat noong tayo’y mahihina pa, namatay si Cristo sa takdang panahon para sa mga makasalanan. Mahirap mangyaring ialay ninuman ang kanyang buhayn alang-alang sa isang mabuting tao. Ngunit ipinadama sa atin ng Diyos ang kanyang pag-ibig sa atin nang mamatay si Cristo para sa atin noong tayo ay makasalanan pa (Roma 5:5-8).

Gayon na lamang ang pagmamahal ng Diyos sa atin – hindi masukat gaya ng pahayag ni Jesus kay Nicodemo dahil ito ibinubuhos hindi inuunti-unti, hindi tinitingi. Binubuhos. Palaging marami ang pag-ibig na kanyang binibigay sa atin sapagkat napakalaki ng kanyang puso ni Jesus.

Lahat tayo kasya sa kanyang napakalaking Puso kaya tayo man ay inaanyayahan ni Jesus na lumusong at maglublob sa kanyang puso kung saan ang kanyang pag-ibig ay naghahanap sa nawawala at naliligaw; pag-ibig na umuunawa at umiintindi sa naguguluhan at nalilito; pag-ibig na palaging bukas at tumatanggap sa sino mang ibig manahan, tumahan kung umiiyak sa lungkot at hapis.

Ito ang Puso ni Jesus na sinasaad ng larawan ng isang Mabuting Pastol gaya ng propesiya ni Ezekiel sa Unang Pagbasa at mismong kinukuwento ni Jesus sa kanyang talinghaga sa ebanghelyo ngayon.

Makakapasok lamang tayo sa Kamahal-Mahalang Puso ni Jesus kapag atin munang pinasok ating sariling puso kung saan mismo siya nananahan sa atin. Palagi nating sinasabi ang puso ang sentro ng ating katauhan at iyan ay totoo kasi nga doon din nananahan si Jesus.

Subalit dahil sa ating mga kasalanan, sa marami nating hilig at kagustuhan at sinusundang ibang diyus-diyosan, nawawala tayo sa puso ni Jesus dahil ang totoo, nawawala na rin ating puso. Ang pinaka-simpleng paliwanag ng kasalanan na aking ginagamit palagi ay ito: sin is a refusal to love.

Ang kasalanan ay pagtanggi na magmahal. Mula sa salitang ugat na sala na ibig sabihin ay sumala o magmintis o hindi magampanan dapat gampanan, ang kasalanan ay sumala sa iisang atas ni Jesus na magmahal. Sa tuwing hindi tayo nagmamahal, tayo ay nagkakasala. Kapag tayo ay nababad sa kasalanan, nagiging manhid tayo kaya di na tayo makaramdam ng iba at kapwa. ?Dito na manlalamig ang ating puso dahil tayo ay mahihiwalay na sa iba at kapwa, wala na tayong pakialam. Tayo ay napuputol at nag-iisa, hiwalay sa Diyos at kapwa, maging sa ating sariling katauhan kaya madalas ang mga makasalanan ay hindi makapagmahal kasi nga nawawala sa sarili.

At ganyan ang takbo ng daigdig ngayon, kanya-kanya, wala sa sarili tila baga bawat isa kaya lahat na lang dinaraan sa pera-pera. Ang lahat na lamang ay sinusukat, kinukuwenta, tinatantiya katulad ng algorithm sa social media kung saan nakukuha ang marami nating pattern sa buhay gaya ng mga hilig at gusto. Nagiging “commodity” na lamang ang tao ngayon, parang produkto at kasangkapan na ginagamit, binebenta at binibili.

Huwag nating hayaang magpatuloy na lamang ito na ang mundo ay manatiling materyal lamang – malamig at manhid, walang pakiramdam. Ibalik natin ang buhay, ang ating pagkatao na pakikibahagi sa buhay ng Diyos na nanahan dito sa ating puso. Gaya ng talinghaga ni Jesus, ang Diyos ay hindi isang observer na tagamasid o spectator na manonood lamang ng takbo ng ating buhay ng mga tao. Kaya sinugo ng Ama si Jesus sa atin sapagkat mula pa man noon ibig niyang makilahok sa buhay natin dangan lamang ay lagi natin siyang pinupuwera. Lalo ngayon sa makabagong panahon na pilit inaalis na ang Diyos sa buhay ng tao!

Sa Sacred Heart ni Jesus, muling nabubuo ang tao sa kanyang sarili at ang sangkatauhan sapagkat ang pag-ibig niya ay pag-ibig na hinahanap ang mga sira at pira-piraso nating sarili upang makumpuni at mabuong muli. Ipinapaalala sa atin ng Kamahal-Mahalang Puso ni Jesus ang pag-ibig ng Diyos ay hindi isang ideya lamang o dalumat na nakalutang sa alapaap kungdi nakatapak sa lupa – isang pag-ibig na aktibo, marubdob at matalik na nakikipag-ugnayan gaya ng ating mga naranasan noong tayo ay gulung-gulo, litong-lito, nawawala at halos wala nang saysay ang buhay. Buhaying muli ating mga puso upang maranasan tunay na kagandahan ng buhay ng tao, hindi ng robot o makina. Ating dasalin palagi:

O Jesus na mayroong
maamo at mapagkumbabang Puso,
Gawin Mong ang puso nami'y
matulad sa Puso Mo!
Amen.

Saan ka galing, saan ka pupunta?

Lord My Chef Daily Recipe, Fr. Nicanor F. Lalog II
Sacred Heart Novena Day 9, 26 June 2025

Huling araw ng ating pagsisiyam sa Dakilang Kapistahan ng Kamahal-Mahalang Puso ni Jesus. Pinangakuan kahapon ng Diyos si Abram na magiging ama ng lahat ng bansa, na magiging kasing dami ng mga bituin sa langit kung gabi ang kanyang mga anak subalit matanda na siya ay wala pa rin silang anak ni Sarai.

Nag-magandang loob si Sarai at sinabi kay Abram na tabihan ang alipin niyang si Agar upang magkaanak sa kanya. Hindi nga nagtagal ay nagdalantao si Agar mula kay Abram at dito nagbago ihip ng hangin. Nagmalaki at hinamak ni Agar ang kanyang amo na si Sarai kaya’t nagalit siya at nagsumbong kay Abram.

Tulad ng sino mang mister, walang nagawa si Abram sa pagkagalit ni Sarai kaya sinoli niya sa kanya ang alipin niyang si Sarai. Gumanti at pinahirapan ni Sarai ang kanyang aliping si Agar na noon ay nagdadalang-tao ng anak ni Abram hanggang sa maglayas.

Pinagmalupitan ni Sarai si Agar, kaya ito ay tumakas. Sinalubong siya ng anghel ni Yahweh sa tabi ng isang bukal na nasa ilang. Tinanong siya, “Agar, alipin ni Sarai, saan ka nanggaling at saan ka pupunta?” “Tumakas po ako sa aking panginoon,” sagot niya. “Magbalik ka at pailalim sa kanyang kapangyarihan,” wika ng anghel. At idinugtong pa: “Ang mga anak mo ay pararamihin, At sa karamiha’y di kayang bilangin” (Genesis 16:6b-10).

*Larawan kuha ng may-akda, Pundaquit, San Antonio, Zambales, 15 Mayo 2025.*

Maraming pagkakataon sa buhay katulad tayo ni Sarai: sa pagmamagandang loob natin, madalas napapasama pa tayo. Inaabuso ng ilan kabutihang loob natin. Kasi rin naman, madalas tayo pabigla-bigla sa pagdedesiyon lalo na kung pinanginigbabawan tayo ng kapangyarihan na sa una tingin natin ginagamit natin sa kabutihan ngunit di alintana masamang epekto sa ilan.

Sa gitna ng lahat ng ito, naroon pa rin kabutihan ng Diyos. Mabuti na lang na hindi natin siya katulad dahil ang gawi natin kapag sumablay plano natin ay magsisihan.

Patas ang Diyos sa lahat. Kasi mapagmahal siya. Sa halip na sisihin tayo na dahil tayo naman palagi may kagagawan ng problema natin, humahanap siya palagi ng solusyon. Nakita ng Diyos na nakawawa si Agar bagama’t inabuso niya kagandahang loob ni Sarai. Wala siyang kapangyarihan, napakahina bilang alipin. At pagkatapos ay nagdadalantao. Kaya sa kanyang lungkot at hirap ay naglayas at nakita kanyang sariling nag-iisa, nawawala at takot na takot doon sa ilang. Parang tayo.

Ngunit hinanap pa rin siya – at tayo – ng Diyos upang pagpalain.

Tingnan kabutihan ng Diyos: hinahanap tayo at pinagpapala maski hindi tayo mabuti sa harap niya. Bagkus, higit pa nga niyang hinahanap at tila pinahahalagahan ang mga nawawala o naliligaw.

Ang ganda ng tanong ng anghel kay Agar na siya ring tanong sa atin ngayon, “Saan ka nanggaling at saan ka pupunta?”

Pagkaraan ng siyam na araw nating nobenaryo sa Sacred Heart, tingnan natin sarili nating paglalakbay sa pananampalataya, ating pinanggalingan at pinagdaanan sa buhay. Naroon ba Diyos sa oras ng ating paghihirap at pagsubok?

Tayo ba ay papalapit o papalayo sa Diyos sa ating buhay ngayon?

Pagmasdan pagkilala ng Diyos sa paghihirap ni Agar. Batid ng Diyos kanyang mga sugat. Sa sariling buhay natin marami ding pagkakataon nagpahayag ng habag at awa ang Diyos sa ating mga hirap na pinagdaraanan.

Ang pinaka-magandang bahagi nito ay ang pagbabalik ni Agar kay Sarai. Ang kanyang pagtitiwala sa Diyos na nangakong mula sa kanyang magiging anak kay Abram ay magmumula ang isa ring malaking lahi. Pati pangalan ng kanyang magiging anak ay Diyos ang nagbigay, Ishmael na ibig sabihin ay “nakikinig ang Diyos.”

Ngayong bisperas ng Dakilang Kapistahan ng Kamahal-Mahalang Puso ni Jesus, walang duda nakikinig ang Diyos sa ating mga poanawagan at dalangin, tangis at panaghoy sa maraming sakit at hirap. Subalit, tayo ba ay nakikinig naman sa kanya?

Mismong si Jesus nagsabi hindi lahat ng tumatawag sa kanya ng “Panginoon, Panginoon” ay maliligtas dahil kung taliwas naman ang ating buhay sa ating pananampalataya. Kaya ngayong araw, balikan natin ating pinanggalingan upang maging maliwanag kung tayo nga ay malinaw pa rin sa patutunguhan, ang Diyos.

O Jesus na mayroong
maamo at mapagkumbabang Puso,
Gawin Mong ang puso nami'y
matulad sa Puso Mo!
Amen.

Kalasag. At impluwensiya.

Lord My Chef Daily Recipe, Fr. Nicanor F. Lalog II
Sacred Heart Novena Day 8, 25 June 2025

Habang tayo ay papalapit na sa Dakilang Kapistahan ng Kamahal-Mahalang Puso ni Jesus, ibig ko kayong anyayahang mag-imagine sa dalawang pagbasa ngayong ika-walong araw ng ating nobenaryo.

Napakaganda kasi ng mga tagpo sa Unang Pagbasa na magkausap ang Diyos at si Abram habang sa Ebanghelyo naman ay naroon ang babala ni Jesus sa mga alagad na tigib ng kanyang pagaalala o concern para sa kanila, kasama na rin tayo.

Pagkaraan ng lahat ng ito, si Abram ay nagkaroon ng isang pangitain. Narinig niyang sinabi sa kanya ni Yahweh: “Abram, huwag kang matatakot ni mangangamba man, kalasag mo ako, kita’y iingatan At ikaw ay aking gagantimpalaan” (Genesis 15:1).

Kalasag. Isang panangga ng mga kawal. Shield sa Ingles. Ito ang palaging tangan ng bawat sundalo kasabay ng kanyang sandata upang ipagsanggalang siya sa mga tama ng pana at sibat at kung mayroong malapitang bakbakan, ito ang panangga sa hataw ng mga itak at palakol. nang maglaon, laban na rin sa tama ng bala.

Alalaong-baga, kalasag ang proteksiyon ng kawal.

Ganoon ang Diyos kay Abram. Bilang kalasag niya, ang Diyos ang naging tagapaglaban at tagapagtanggol ni Abram tulad sa eksenang ito nang matagumpay na makipagdigma si Abram sa mga bumihag sa pamangkin niyang si Lot. Pagkatapos ng labanan, dumating ang pari ng Diyos na hari ng Salem, si Melquisidec upang pagpalain si Abram na nagbigay sa kanya ng mga nasamsam niyang kayamanan ng mga kalaban bilang pasasalamat sa tulong ng Diyos.

Kaya ang Diyos bilang kalasag ni Abram ang pangunahing impluwensiya rin sa buhay ni Abram.

Sa tagpong ito, makikipagtipan ang Diyos kay Abram sa unang pagkakataon. Nag-usap sila ng Diyos na parang magkaibigan sa isang pangitain kung saan nagpahayag ng saloobin si Abram ukol sa kayang edad na wala pa siyang anak.

Dito lalong gumanda ang eksena na nakakakilabot din: naghandog si Abram ng mga susunuging alay sa Diyos na tinupok ng apoy na ibig sabihin, tinanggap ng Diyos. Higit sa lahat, pinangako ng Diyos kay Abram na magiging kasing dami ng mga bituin ang kanyang lahi habang ang buong lupaing natatanaw niya ay magiging kanya. Iyon ang pinanghawakang parang kalasag ni Abram sa kanyang buhay. Kaya iyon ang malaking impluwensiya sa kanya.

*larawan kuha ng may-akda, Pundaquit, San Antonio, Zambalaes, 14 Mayo 2025.*

Imagine natin muli ang eksena ni Abram at Diyos sa gitna ng kadiliman ng gabi nang ganapin kanilang pagtitipan. At pagkatapos, ipasok natin eksena sa Ebanghelyo na katulad kung saan si ay matalik at buong giliw nakikipag-usap sa kanyang mga alagad. Kasama na tayo doon

Tila bagabag si Jesus na nagbababala sa atin sa mga huwad na propeta, sa mga manlilinlang tulad ng mga lobo o asong-gubat na nagkukunwaring tupa. Higit sa lahat, ang kahalagahan sa pagkilala at pagkilatis sa mga bunga ng mga punong kahoy.

Makikilala ninyo sila sa kanilang mga gawa. Napipitas ba ang ubas sa puno ng dawag, o ang igos sa puno ng aroma? Nagbubunga ng mabuti ang bawat mabuting punong-kahaoy, subalit nagbubunga ng masama ang masamang punongkahoy (Mateo 7:16-17).

Kalasag. Tapos bunga at punong kahoy. Anu-ano at sinu-sino nakaka-impluwensiya sa atin lalo na sa makabagong panahong ito?

Nakakalungkot isipin na ipinagmamalaki pa ng ilang kapatid natin ang kanilang pagiging makabago sa pagyakap sa mga kaisipang wokism at “liberated” sa larangan ng sexuality at pag-aasawa gayong salungat ang mga ito sa turo ni Jesus.

Ang bagong kalasag ng maraming tao ngayon ay agham at teknolohiya, pati tao minamanipula sa mga genetic engineering at test tube baby, bukod sa abortion at contraceptives. Marami tayong kinakain at iniinom sa ngayon na genetically modified, mga bunga ng eksperimento sa agham. At ang pinakamalungkot sa lahat, pera-pera na buhay ngayon. Lahat pinepresyuhan maging katotohanan at katauhan.

*larawan kuha ng may-akda sa Tagaytay, Abril 2025.*

Anu-ano at sinu-sino nakaka-impluwensiya sa atin sa buhay ngayon. Maituturing pa ba nating ating kalasag ang Diyos sa panahong ito na mas pinahahalagahan ang teknolohiya at materyal na bagay kesa espirituwal?

Ito ang babala ni Jesus: tingnan mga bunga nito. Naghahatid ba ng kapanatagan at kapayapaan sa ating sarili at sa mundo?

Maraming nag-aakala na ang sagot sa kadiliman ng buhay ngayon ay ang mga teknolohiya at makabagong kamalayan ngunit ang totoo, lalong naging hungkag ang buhay ng tao, lalo tayong lito at nawawala sa gitna ng maraming nakakaakit na impluwensiya sa buhay. Maraming kalasag tayong ginagamit ngayon na mahuna at hindi maaasahan sa pakikidigma sa buhay.

Walang katulad ang Diyos bilang kalasag. Kay Jesus, doon lamang tayo makapapamunga nang sagana tulad ng puno ng ubas. Maaring salat tayo sa kayamanan ngunit ganap ang ating katauhan kapag ang Diyos ang ating kalasag katulad ni Abram.

Kay sarap pagmasdan tuwing misa ng araw ng Biyernes ang mga deboto ng Kamahal-Mahalang Puso ni Jesus na mayroong suot na iskapularyo. Hindi ba’t hugis ng kalasag ang mga iskapularyo? Huwag nating ikahiyang isuot at panindigan si Jesus bilang ating kalasag, bilang impluwensiya sa buhay natin. Sa araw na ito, tinatanong tayo ni Jesus sa Kanyang Kamahal-Mahalang Puso kung ano at sino ang nakaka-mpluwensiya atin na siyang kalasag din nating laging dala-dala at pinakikinggan? Pagmasdan din natin ang ating mga bunga sa buhay at debosyon sa Sacred Heart.

O Jesus na mayroong
maamo at mapagkumbabang Puso,
Gawin Mong ang puso nami'y
matulad sa Puso Mo!
Amen.

Resist, insist (Ang Solstice, Part 2)

Lord My Chef Daily Recipe, Fr. Nicanor F. Lalog II
Sacred Heart Novena Day 7, 24 June 2025
Solemnity of the Birth of John the Baptist

Sikapin nating pag-ugnayin ating Nobena sa Sacred Heart at ang Dakilang Kapistahan ng Pagsilang ni Juan Bautista sa liwanag ng ating pagninilay kahapong bisperas nito ukol sa “summer solstice”.

Sa paglalahad ng personalidad at misyon ng Panginoong Jesus, palaging naroon si Juan Bautista bilang kanyang tagapaghanda ng daraanan gaya ng ating narinig sa propesiya ni Isaias sa unang pagbasa. Kaya naman maging sa kanilang kapanganakan ay hindi maiwasan ang ugnayang ito: isinilang sa petsang ito si Juan Bautista panahon ng “summer solstice” habang ang Pasko ng Pagsilang ni Jesus ay panahon ng “winter solstice”.

Mula sa wikang Latin ang salitang solstice na pinagsamang sol o araw/sun at sistere o paghinto na sa Ingles ay to stop o to stand still. Kapag mayroong solstice, humahaba ang araw dahil tumitigil pansamantala sa pag-inog ang daigdig upang tumutokn sa araw kaya kapag summer, ito ang pinaka-maliwanag habang kung taglamig, ito pinaka-madilim.

Kaya kagabi sabi natin, pinaaalalahan tayo na tumigil din upang katagpo muli ang Diyos. Mula sa salitang sistere nagbuhat ang Ingles na desist – stop o tigil.

Ngayong Dakilang Kapistahan ng Pagsilang ni Juan Bautista, tinatawagan tayo ng ebanghelyo at maging ng Kamahal-Mahalang Puso ni Jesus na tayo ay mag-resist ,”lumaban” o “tumutol” at mag-insist, magpilit.

Nang ikawalong araw, dumalo sila sa pagtutuli ng sanggol. Zacarias sana ang ipangangalan sa kanya – gaya ng kanyang ama – nugnit sinabi ng kanyang ina, “Hindi! Juan ang ipapangalan sa kanya.” “Subalit wala isa man sa iyong mga kamag-anak ang may ganyang pangalan,” wika nila. Kaya’t hinudyatan nila ang kanyang ama at itinanong kung ano ang ibig niyang itawag sa sanggol. Humingi siya ng masusulatan at sumulat ng ganito: “Juan ang kanyang pangalan.” At namangha silang lahat (Lukas 1:59-63).

*Larawan kuha ng may-akda, St. Scholastica, Tagaytay, Agosto 2024.*

Hindi sapat na tayo ay tumigil sa mga gawain natin o mag-desist upang makatagpo ang Diyos. Katulad nina Elizabeth at Zacarias, kailangan nating mag-resist upang labanan ang mga salungat sa plano ng Diyos at mag-insist sa ebanghelyo at mga turo ni Jesus.

Lalo na sa ating panahon ngayon na laganap ang kasamaan at kasalanan na tila baga inaayunan na ng lahat dahil sa social media. Normal na ngayon ang magmura at magsalita ng mga kalaswaan. Hindi lamang iyon, dahil sa internet at AI, talamak na rin ang mga kabastusang usapan at larawan na madaling makita ng lahat lalo ng mga bata. Higit sa lahat, dahil sa laganap at mabilis na pagkalat ng mga larawan at impormasyon, marami ang nahahalina na tanggapin at sang-ayunan mga kaisipang banyaga na tinuturing makabago gayong malinaw na mga mali at salungat sa kabutihan at mga turo ni Jesus tulad ng abortion at diborsiyo at same sex marriage.

Pagmasdan ang mariing resistance – pagtutol – ni Elizabeth nang makialam mga tao nakisaya sa kanila na pangalanang “Zacarias” ang kanyang sanggol: “Hindi! Juan ang ipapangalan sa kanya.”

*Painting ni Anton Raphael, pangangaral ni San Juan Bautista sa ilang; mula sa wikipedia.org.*

Kaya ba nating sumagot nang gayon sa mga paglapastangan sa Diyos at pagbatikos sa Mahal na Birheng Maria? Isa sa mga palaging sinasambit sa nobena sa Sacred Heart ay ang paglapastangan ng marami sa Banal na Eukaristiya at sa Kamahal-Mahalang Puso ni Jesus. Naipaglalaban ba natin sa pamamagitan ng mahinahong pagtutuwid. Nakakalungkot madalas nahihiya tayong magdasal lalo na bago kumain sa mga restaurant at fastfood! Kay gandang namnamin ang conviction ni Elizabeth kaya mariin siyang tumutol sa panukalang Zacarias ipangalan kay Juan.

Ang pagtutol o resistance ay mabuti kung ang ating tinututulan ay kasamaan at kasalanan. Nang lumaki na si Juan Bautista, palagi siyang tumitigil (desist) sa ilang upang manalangin at mamuhay ng payak di tulad ng gawi ng maraming tao noon maging ngayon. Katulad ng kanyang ina, mariin ding tinutulan ni Juan Bautista mga kamalian at kasamaan noon. Kaya siya nakulong ay dahil tahasan niyang sinabihan si Herodes na mali ang ginawa nitong pag-agaw at pagsama sa dating asawa ng kapatid niyang si Felipe. Sa kanyang pangangaral, hindi natakot si Juan Bautista na tawaging mga lahi ng ulupong kanyang kababayang namumuhay sa kasalanan bilang tanda ng kanyang pagtutol at paglaban sa mga kalabisan ng lahat.

Gayon din naman, napaka-halaga na mayroon din tayong pag-insist – pagpipilit, paninindigan baga – para sa tama at mabuti katulad nina Elizabeth at Zacarias. Ito ang halimbawa ni Zacartias nang isulat niya bilang pagsang-ayon di lamang kay Elizabeth kungdi sa Diyos mismo na “Juan ang ipapangalan” sa anak nila.

Nang mangaral si Juan Bautista sa ilang, pinanindigan niya lahat ng tama at mabuti kaya naman sa siya man ang unang naghandog ng kanyang buhay sa katotohanan katulad ni Jesus nang papugutan siya ng ulo ni Herodes sa salang pagsasabi ng totoo. Sa panahon natin hindi pa umaabot sa mga pagpaparusa maliban sa panlalait ang ating hinaharap sa paninindigan sa tama at mabuti tila hirap na hirap na tayo. Bumoto lang ng tama sa pagwawaksi sa mga corrupt at mamamatay tao, hindi natin magawa. Paano pa ang manindigan sa ibang turo ni Kristo?

*Larawan kuha ng may-akda, Angels HIlls Retreat House, Tagaytay, Abril 2025.*

Pagmasdan natin. Sa isang simpleng pagsusulat lamang, nabago si Zacarias at muling nakapag-salita nang kanyang ipagpilitan kalooban ng Diyos na Juan ang ipangalan sa sanggol. Higit pa roon, nabago ang kasaysayan ng mundo dahil sa pagpipilit niya sa pangalang Juan sa kanyang anak, natupad lahat ng propesiya sa tagapaghanda ng darating na Kristo.

Sa tuwing tayo at nagdedesist, resist at insist ng tama at mabuti laban sa kasamaan at kasalanan, tayo ay nagiging pagpapala ng Diyos na siyang kahulugan ng pangalang Juan. Kapag nagkakagayon, tunay nga nating naihahatid sa pagdating sa mundo ngayon si Jesus na pilit binubura, inaalis ng marami sa buhay sa mundo ngayon na pinapanginoon ay salapi at kapangyarihan.

Ngayong ika-pitong araw ng nobena sa Sacred Heart at Dakilang Kapistahan ng Pagsilang ni Juan Bautista, hinahamon tayo ni Jesus na huwag maging bantilawan – indifferent – o sala sa init, sala sa lamig sa ating pagiging alagad niya. Ating i-resist ang masasama at kasalanang laganap at mag-insist di lamang sa pagtuturo kungdi sa halimbawa sa ating pamumuhay ng ebanghelyo ni Kristo.

O Jesus na mayroong
maamo at mapagkumbabang Puso,
Gawin Mong ang puso nami'y
matulad sa Puso Mo!
Amen.

*Ang ideya ng SOLSTICE ay aking hinalaw mula sa pagninilay naman sa mga panahon ni Sr. Renee Yann, RSM sa kanyang blog na aking sinusundan; napakaganda ng kanyang mga lathalain at bakas ang kanyang kabanalan at karunungan. Tingnan sa link na ito: http://lavishmercy.wordpress.com

Tag-Araw, Tag-Ulan (Ang Solstice)

Lord My Chef Daily Recipe for the Soul by Fr. Nicanor F. Lalog II
Sacred Heart Novena Day 6, 23 June 2025

Sigurado, sasabihin ninyo ako ay kumakanta na naman sa pagninilay dahil sa ating pamagat na “Tag-Araw, Tag-Ulan” mula sa awitin ng yumaong si Haji Alejandro noong aming kabataan ng 1977.

Bata pa lamang po ako ay mahilig na ako sa radyo at tugtugin kaya hindi ko maiwasang maugnay palagi maski sa pagdarasal ang maraming awiting aking nagisnan.

At heto na nga po ang titik ng awit ni Haji na noon ay tinaguriang “kilabot ng mga kolehiyala” di lamang sa kanyang porma kungdi sa ganda ng boses at mga tema ng pag-ibig sa kanyang musika katulad ng “Tag-Araw, Tag-Ulan”:

Tag-araw, sa may dagat namasyal
At pagdilim, sa may baybay humimlay
At nagyakap, sabay sa pagsabog ng alon
Sabay sa paghuni ng ibon, saksi ay liwanag ng buwan
'Di ba sabi mo pa, na wala pang iba
Na ako ang una sa pagmamahal mo, sinta?

At ang buhay nating dal'wa ay nagbunga
Ng makulay na pag-ibig na dakila
Ngunit, bakit ngayong umuugong ang hangi't ulan
'Sing lamig ng gabi ang mga halik mo?
Ni wala nang apoy, titig mo sa akin
Naglaho ba ang pagmamahal mo, sinta?

*Larawan kuha ng may-akda, La Trinidad, Benguet, 12 Hulyo 2023.*

Hanapin na lamang po ninyo sa YouTube.com ang awit ni Haji na “Tag-Araw, Tag-Ulan” dahil ngayong ika-anim na araw ng ating Nobena sa Kamahal-Mahalang Puso ni Jesus ay bisperas din ng Dakilang Kapistahan ng Pagsilang ni San Juan Bautista, ang tagapaghanda ng Kristo.

Bukod tanging siya lamang at si Jesus ang ipinagdiriwang natin ang kaarawan ng pagsilang bilang Dakilang Kapistahan o Solemnity, ang pinaka-mataas na antas ng selebrasyon sa Simbahan. Palaging pinag-ugnay ng mga ebanghelista lalo ni San Lukas ang buhay at misyon nina San Juan Bautista at Panginoong Jesus na magpinsang makalawa.

Bagama’t ating ipinagdiriwang din ang pagsilang ng Mahal na Birheng Maria tuwing ika-walo ng Setyembre, ito ay Kapistahan lamang o Feast. Kaya kung inyong napapansin, ang kapistahan kadalasan ng mga Santo at Santa ay petsa ng kanilang kamatayan dahild doon sila pumasok sa buhay na walang hanggan.

Marahil sa bahaging ito nagtataka na kayo nasaan ang kaugnayan ng ating introduction na awitin ni Haji na “Tag-Araw, Tag-Ulan” at nina Jua Bautista at Jesu-Kristo at ng Kanyang Kamahal-Mahalang Puso? Heto po mga kaugnayang iyon:

Isinilang si Juan Bautista panahon ng summer solstice, ang pinakamahaba at pinaka-maliwanag na araw sa buong taon tuwing Hunyo habang si Jesus naman ay isinilang ng winter solstice, pinaka-mahaba at pinaka-madilim na araw tuwing Disyembre upang ipakita kanilang ugnayan: dala ni Juan Bautista ang liwanag ni Kristo na siyang liwanag sa gitna ng malaking kadiliman ng mundo.
Ang salitang “SOLSTICE” ay mula sa wikang Latin ng pinagsamang mga kataga na “SOL” (araw o sun) at “SISTERE” (tigil o hinto, stop o stand still gaya ng “to desist/resist” sa Ingles) na kung saan pansamantalang tumitigil o humihinto ang mundo at tumututok sa araw kaya pinaka-maliwanag din ang araw na iyon. Ayon sa PAGASA, naganap ang summer solstice ng 2025 sa bansa noong Sabado, ika-21 ng Hunyo bandang alas-10:42 ng umaga;magaganap ang winter solstice naman sa ika-21 ng Disyembre, 2025 ganap na alas-11:03 ng gabi na siyang pinakamahaba at madilim na araw naman.
Yung awit ni Haji ay “summer solstice” sa Pilipinas na kung saan ating nararanasan ang tag-ulan sa tag-araw, hindi ba? Sa awit ni Haji, nagtataka siya bakit huminto ang kanilang pagmamahalan na tila lumalabo na kanilang samahan katulad ng malakas na ulan sa gitna ng sikat ng araw.

*Larawan kuha ng may-akda sa St. Paul Spirituality Center, La Trinidad, Benguet, 06 Enero 2025.*

Ang ganda ng larawan, hindi ba?

Subalit, hindi ba ganyan din kadalasan ugnayan natin sa Diyos, parang malabo na di maintindihan? Alalaong-baga, itinakda ng Diyos na natural na tumigil (sistere) pansamanatala ang mundo sa harap ng araw (sol) upang magkaroon ng SOLSTICE upang pahabain at paliwanagin ang araw minsan kada Hunyo at dagdagan ang dilim ng gabi minsan kapag Disyembre upang mabalanse ang init at lamig sa daigdig. Kapag walang solstice, maaring masunog at matusta siguro ang mundo! Kaya mahalaga ang solstice na siya ring panawagan ng Diyos sa ating lahat ngayon.

Dumating si Juan Bautista upang magkaroon ng sosltice kung baga upang tumigil at magisis ng mga kasalanan at magsuri ng sarili upang magbalik sa Diyos sa pamamagitan ng pagkilala at pagmamalasakit sa kapwa.

Ito rin ang kailangan natin sa buhay ngayon, ang pagtigil at pananahimik. Tingnang paanong pinatahimik ng anghel si Zacarias na ama ni Juan Bautista. Katulad niya tayong mga tao ngayon. Puro tayo mema – memasabi lang. Puro kuda ika ng mga bata. Lahat iniisip natin maski problema ng Diyos, problema ng mga kung sinu-sino.

Napansin ko sa aking pagiging chaplain dito sa unibersidad, maraming mga bata ngayon ang “over-thinker” pero hindi na man “critical-thinker”.

Senyales ng kawalan ng pagtitiwala maging ng pananampalatay ang pagiging overthinker – lahat kasi inaalala at kinatatakutan. Madalas mga overthinker ay manipulator at control freak din. Wala kasing tiwala katulad ni Zacarias na ang lakas ng loob hamunin ang angel sa tanong niya kung paano niya matitiyak na totoo ang mabuting balita sa kanya ng pagkakaroon ng anak gayong baog at matanda na si Elizabeth na kanyang may-bahay?

Sa kabilang dako naman, pagmasdan ang kusang pananahimik o pagtigil (sistere) ni Elizabeth sa loob ng kanilang tahanan ng anim na buwan nang siya ay magdalantao kay Juan Bautista. Puno siya ng tiwala at pananampalatay sa Diyos katulad ng kanyang pinsang si Maria na pagkaraan ng anim na buwan ay babalitaan din ng anghel ng pagsilang niya sa Kristo.

Katulad din niya si Jeremias na tinawag at hinirang ng Diyos sa unang pagbasa upang maging kanyang propeta. Bagaman ipinakikita ng tagpo ng unang pagbasa ang pagkakahalintulad ng misyon nina Jeremias at Juan Bautista bilang tagapagsalita ng Diyos, ipinakikita rin sa atin ang attitude niya na tumigil at tumalima sa atas ng Diyos.

*Larawan kuha ng may-akda, Cabo de Roca, Pundaquit, San Antonio, Zambales, 14 Mayo 2025.*

Sa kuwento ng pagsilang ni Juan Bautista, ipinakikita sa atin kung paanong ang Diyos ay pumapasok sa ating panahon at buhay upang isagawa ang kanyang pagliligtas. Subalit malinaw din sa kuwentong ito ang pakikipag-isa ng tao tulad nina Zacarias at Elizabeth maging ni Jeremias upang maganap plano ng Diyos kay Jesu-Kristo.

Ito ang misyon na ipinagpapatuloy ng Simbahan gaya ng pagninilay at paliwanag ni San Pedro sa ikalawang pagbasa. Kung titingnan natin, madalas parang malabo ang Diyos, parang tag-ulan sa tag-araw na tinatawag tayo sa misyon kay Kristo gayong kay rumi natin sa kasalanan, kay daming kapintasan. Madalas pa nga ay tumatanggi tayo o naghahamon gaya ni Zacarias.

Subalit isang bagay ang malinaw: hindi titigil ang Diyos hanggat hindi tayo napapatigil din upang makinig at sumunod sa kanya. Sa araw na ito, hiling sa ating ng Sacred Heart ay magkaroon ng solstice – huminto at tumigil pansamantala at itutok ating tuon at sarili sa alab ng apoy ng pag-ibig ni Jesus sa atin.

O Jesus na mayroong
maamo at mapagkumbabang Puso,
Gawin Mong ang puso nami'y
matulad sa Puso Mo!
Amen.

*And ideya ng SOLSTICE ay aking hinalaw mula sa pagninilay naman sa mga panahon ni Sr. Renee Yann, RSM sa kanyang blog na aking sinusundan; napakaganda ng kanyang mga lathalain at bakas ang kanyang kabanalan at karunungan. Tingnan sa link na ito: http://lavishmercy.wordpress.com

Sana dalawa ang puso…natin?

Lord My Chef Daily Recipe by Fr. Nicanor F. Lalog II
Sacred Heart Novena Day 4, 21 June 2025

Siguro napakanta kayo sa pamagat ng ating pagninilay ngayong araw na buhat sa 1992 hit ng yumaong si Bodjie Dasig at ng kanyang Law of Gravity na Sana Dalawa ang Puso Ko (ginawa din itong pelikula noong 1994 starring Dina Bonnevie, Alice Dixson at Rustom Padilla).

Usiginanga… kantahin nga natin:

Sana dalawa ang puso ko
Hindi na sana nalilito kung sino sa inyo
Sana dalawa ang puso ko
Hindi na sana kailangan pang pumili sa inyo

Maraming naging bersiyon ang kantang iyon kasi nga bukod sa maganda ang tono, e talaga namang paborito ng maraming “nalilito” sa pag-ibig kungdi sa kungdi sa buhay mismo.

Subalit ang mabuting balita ngayong ikaapat na araw ng ating Nobenaryo sa Kamahal-Mahalang Puso ni Jesus ay batid mismo ito ng Panginoon – ang ating kalituhan sa buhay na kanyang tinatalakay sa ebanghelyo ngayon.

“Walang makapagilingkod nang sabay sa dalawang panginoon sapagkat kapopootan niya ang isa at iibigin ang ikalawa, paglilingkuran nang tapat ang isa at hahamakin ang ikalawa. Hindi kayo makapaglilingkod ng sabay sa Diyos at sa kayamanan” (Mateo 6:24).

*Larawan kuha ng may-akda, Sacred heart Novitiate, Marso 2024.*

Ginamit na kataga sa English translation ng bahaging ito ng ebanghelyo ang orihinal na kataga na “mammon” – You cannot serve both God and mammon.

Kung tutuusin sabi ng mga dalubhasa sa bibliya, walang tiyak na translation ang “mammon” at naging pakahulugan na lang ang kayamanan at pera o salapi. Ayon sa kanila, malawak at kumplikado ang sinasaad ng “mammon” katulad ng ano mang labis (excess) at imbalance o kawalan ng balanse sa mga bagay-bagay na nagdudulot ng pagkakasakit at kawalan ng katarungan.

Alalaong-baga, ang “mammon” gaya ng ano mang labis at sobra ay nakakasama at nakakasira sa ating pagkatao. Maaring ituring ang pagkain at inumin o kahit anong bagay na mabuti ngunit sumasama kung sumosobra. Ang “mammon” ay ano mang bagay na nakaka-addict na ayaw na nating bitiwan hanggang sa malunod o malulong na tayo at malimutan natin ating sarili pati mga kapwa natin.

Totoo naman na kailangan natin ang pera upang makapag-aral, magkaroon ng damit at ng makakain ngunit kapag ito at iba pang mga bagay maging mga tao na ang ating pinapanginoon, ang mga ito ay nagiging mammon. At kung magkagayon, mas malamang na hindi malayo na tayo ay nagkakasala o namumuhay sa kasalanan. Kaya kailangang matukoy natin ang ating mga “mammon” bago maging huli ang lahat at masira na ating buhay sa kasalanan.

Gayon din naman, hindi pa rin sapat na matukoy lamang natin ang iba’t ibang “mammon” at mga kalabisan sa buhay natin. Mahalaga ring makita ang sitwasyon ng buhay ngayon na kung saan ang Diyos ay binabale-wala at ang mga turo ng Simbahan maging ano mang kabutihan ay pinagtatawanan.

Ito pinakamahirap sa ating panahon ngayon na namumuhay tayo sa gitna ng maraming makabagong teknolohiya na nagbubunsod ng mga kakaibang kamalayan at kaisipan kung saan ang lahat ay sinusukat na lamang sa pera at kapakinabangan. Hindi lamang nangingibabaw ang mga materyal na bagay at lahat ng uri ng “mammon” kungdi wala na rin ang Diyos sa usapan.

Tawag dito sa Ingles ay “dissonance” o mawala sa tono tulad ng sa musika. Hindi ba ganito ang buhay nating ngayon, wala sa tono?

Sa ating pagsisikap na mamuhay ayon sa ebanghelyo, lumago sa espirituwalidad at maging banal gaya ng panawagan ni Jesus sa ating lahat, kitang-kita at damang-dama natin na napaka-hirap nito. Palaging nakasalungat ating mga pahalagahan o values sa pinahahalagahan at patakaran ng mundo na ang gusto palagi ay maging mayaman at makapangyarihan, maging sikat at kilala, maging malaya sa maling paraan kayat ang panawagan ng marami ay diborsiyo at abortion, pati na rin same sex marriage.

*13th Day Devotion sa Our Lady of Fatima University CAS Chapel, Agosto 2023.*

Subukan mong ituro o magsalita ukol sa katapatan sa pag-aasawa, ang kamalian ng pakikipagtalik sa kapwa lalake o babae, ang karapatan ng mga sanggol sa sinapupunan at ikaw ay pagtatawanan, lalaitin at kukutyain habang pinagsasabihan ng lahat ng pangalan mula kosnerbatibo o makaluma, Pariseo, at nagmamalinis.

Balikan ating mga pagbasa nitong lumipas na isang linggo na ang mga paksa ay salungat sa gawi ng kasalukuyang daigdig tulad ng pagmamahal sa kaaway, pagiging bukas-palad, at pagdarasal tuwina.

Sa mundo ngayon, ang binibigyang halaga palagi ay kaginhawahan, kung ano ang madali at kalugod-lugod. Ultimo ang pagtanda ay tinitingnang kapintasan at sakit na kinatatakutan kaya lahat ay gustong manatiling bata.

Noon pa man ay napansin na ito ni San Pablo ngunit para sa kanya, walang saysay ang ipagyabang ating husay at galing bagkus dapat nating ikatuwa ang mga sakit at pagtitiis na pinagdaraanan sa ngalan ng Panginoon.

ganito ang kanyang (Panginoon) sagot, “Ang tulong ko ko’y sapat sa lahat ng pangangailangan mo; lalong nahahayag ang aking kapangyarihan kung ikaw ay mahina.” Kaya’t buong galak na ipagmamapuri ko ang aking kahinaan upang palakasin ako ng kapangyarihan ni Cristo. Dahil kay Cristo, walang halaga sa akin kung ako ma’y mahina, kutyain, pahirapan, usigin, at magtiis. Sapagkat kung kailan ako mahina, saka naman ako malakas (2Corinto 12:9-10).

Mismong ang Panginoong Jesus ito rin ang naranasan noong siya ay pumarito sa lupa. Hanggang sa Krus hindi siya tinantanan ng diablo sa panunukso, pilit na hinahati kanyang puso at kalooban upang talikuran ang Ama sa langit kasama na tayong mga tao.

*Larawan kuha ng may-akda, Sacred Heart Novitiate, Novaliches, QC, 20 Marso 2025.*

Subalit nanatiling matatag si Jesus. Ni minsan hindi niya naisip na sana dalawa ang kanyang puso sapagkat sa kanyang Kamahal-Mahalang Puso, iisa ang nanatiling tuon at laman.

Ngunit pagsumakitan ninyo nang higit sa lahat ang pagharian kayo ng Diyos at mamuhay nang ayon sa kanyang kalooban, at ipagkakaloob niya ang lahat ng kailangan ninyo (Mateo 6:33).

Nag-iisa lang ang ating puso dahil nag-iisa lamang tayo sa Puso ni Jesus. Bawat isa sa atin ay kanyang pinakamamahal.

Sa atin bang puso, si Jesus din ang ang pinaka-mamahal? O, nahahati na rin ang puso natin, namamangka sa dalawang ilog?

O Jesus na mayroong
maamo at mapagkumbabang Puso,
Gawin Mong ang puso nami'y
matulad sa Puso Mo!
Amen.

Ang tunay na kayamanan, nakikita ng mata, nakikilala ng puso

Lord My Chef Daily Recipe by Fr. Nicanor F. Lalog II
Sacred Heart Novena Day 3, 20 June 2025

Kamangha-mangang pakinggan mga obserbasyon ng Panginoong Jesus sa maraming bagay sa ating buhay na nagpapatunay na taong-tao nga siya katulad natin. Nakatapak siya sa lupa at dama lahat ng ating karanasan at pinagdaraanan katulad nitong pahayag niya sa ebanghelyo sa araw na ito na muling tumugma sa ating pagnonobena sa Sacred Heart.

Sinabi ni Jesus, “Huwag kayong mag-impok ng mga kayamanan dito sa lupa; dito’y may naninirang tanga at kalawang at may nakakapasok na magnanakaw. Sa halip, impukin ninyo ay mga kayamanan sa langit; doo’y walang naninirang tanga at kalawang, at walang nakakapasok na magnanakaw. Sapagkat kung saan naroon ang inyong kayamanan, naroon din naman ang inyong puso” (Mateo 6:19-21).

Higit pa sa isang obserbasyon, inaanyayahan at hinahamon din tayo ngayon ni Jesus na suriing mabuti upang matapat nating maamin sa sarili kung saan nga ba nakatuon ang puso natin. Ano o sino nga ba ang ating tanging yaman o tunay na kayamanan sa buhay?

Hindi pa rin mabura sa aking isipan isang katotohanang tumambad sa akin nitong nakaraang Christmas party sa opisina kung saan noong parlor game na “bring me” ay tinanong ng emcee kung “ano ang una mong hinahanap pagkagising sa umaga?”

Sagot ko ay salamin upang mabasa ko ang oras subalit laking gulat ko na ang tumpak na sagot daw ay cellphone!

Nagsurvey ako sa elevator hanggang sa Misa noong hapon na iyon sa chapel maging noong Simbang Gabi sa parokya at ang sagot ng bayan – cellphone pa rin!

Naisip-isip ko, wala bang naghahanap ng tsinelas o kape o ng asawa o ng anak man lang pagkagising kungdi cellphone?

Paano na ang Diyos, may naghahanap pa ba sa kanya tuwing umaga? Siguro kapag mayroon na lang krisis o matinding pagsubok ang tao sa kanyang buhay. Ngunit kung sagana at maayos ang pamumuhay, mga materyal na bagay ating inaatupag marahil, lalo na ang cellphone at social media.

Pagmasdan kung paanong halos sambahin ng mga tao ngayon ang cellphone na pirming dala-dala hanggang sa loob ng simbahan o palikuran. Sa mga sasakyan at tahanan at kung saan-saan, nakakagulat makita lalo mga bata nakasubsob ang ulo sa cellphone. Ang malungkot, isa sa mga unang inaalam ng karamihan ngayon ay kung anong cellphone ang gamit mo dahil dito na sinusukat ang pagkatao lalo na kapag gamit mo ay iPhone 16 Pro-Max! May nagtatanong pa nga kung “fully paid” daw ba iyong Pro-Max?

At hindi biro ang halaga ng mga cellphone ngayon kaya nga para tayong mga baliw hindi lang sa pagbili nito kungdi sa labis na pagpapahalaga. Pagmasdan kapag nawawala ang cellphone nino man – hindi mapakali at parang kiti-kiti sa pagkapkap ng buong katawan at pag-aapuhap sa kapaligiran para matagpuan nawawalang cellphone. Kay saklap na katotohanan subalit halos lahat tayo ay guilty, your honor.

*Larawan kuha ng may-akda, Sacred Heart Novitiate, Novaliches, 2015.*

Sa ikatlong araw din na ito ng ating nobenaryo sa Kamahal-Mahalang Puso ni Jesus, tayo man ay kanyang inaanyayahan na maging malinaw at matalas ating mga mata upang makita natin higit na mahahalaga sa buhay.

“Ang mata ang pinakailaw ng katawan. Kaya’t kung malinaw ang iyong mata, maliliwanagan ang buo mong katawan. Ngunit kung malabo ang iyong mata, madirimlan ang buo mong katawan. Kaya’t kung ang liwanag na nasa iyo ay kadiliman pala, napakadilim niyan!” (Mateo 6:22-23)

Kapag malabo ating mga mata, kapag mga bagay na materyal lang pinapansin at binibigyang halaga at ayaw nang tumanaw sa malalalim na katotohanan sa buhay, iba ang kahihiligan ng ating puso.

Mananatili tayong salat at dukha sa tunay na kayamanan sa Diyos na tanging sa kanya lamang matatagpuan sa pamamagitan ng ating mga ugnayan sa ating mga kapwa lalo na sa ating pamilya at mga kamag-anak pati na mga kaibigan. Sa ating pakikipag-ugnayan, doon lumalalim at yumayaman ating katauhan sa iba’t ibang karanasan ating napagdaraanan lalo na ng mga pagsubok at dagok sa buhay tulad ng hindi mahalin, tanggihan o talikuran at pagtaksilan, masaktan at mabigo, magkasakit at maghikahos sa buhay, maging mamatayan.

Iyan ang itinuturo ni San Pablo sa unang pagbasa: para sa kanya, ang ipinagmamalaki niyang higit ay ang kanyang mga kahinaan at kabiguan dahil doon nahahayag kapangyarihan at kadakilaan ni Jesus. Taliwas at salungat sa gawi ng mundo lalo ngayon na puro payabangan, pahusayan, pasikatan mga tao lalo na sa social media.

Subalit batid din natin naman ang masaklap na katotohanan na sa kabila ng maraming karangyaan at kayamanan, kapangyarihan at katanyagan, lalo namang naliligaw at nawawala mga tao sa ngayon. Kulang at kulang pa rin ating kagalakan at kaganapan o fulfillment sa buhay.

Wika nga ni San Agustin, “Ginawa mo kami para sa Iyo, O Panginoon, at hindi mapapanatag aming puso hanggat hindi napapahingalay sa Iyo” (You have made us for yourself, O Lord, and our hearts are restless until they rest in you”).

Ngayong ikatlong araw ng ating pagsisiyam sa Kamahal-Mahalang Puso ni Jesus, buong kababaang loob tayo dumulog sa kanya at ilahad ating mga pusong dukha at salat sa tuwa at kagalakan, ang ating mga puso na taksil at puno ng kasalanan. Higit sa lahat, atin ding mga puso na sugatan sa maraming sakit at hapis na pinagdaanan. Hayaan nating linisin, hilumin at panibaguhin ni Jesus ating mga puso upang siya na ang lumuklok at manahan dito yaman rin lamang na Siya ang ating tanging yaman. Managing tayo:

O Jesus na mayroong
maamo at mapagkumbabang Puso,
Gawin Mong ang puso nami'y
matulad sa Puso Mo!
Amen.

Pangungusap ng Puso

Lord My Chef Daily Recipe by Fr. Nicanor F. Lalog II
Sacred Heart Novena Day 2, 19 June 2025

Nakatutuwa itong ating wika. Mabulaklak na kahit hindi ka isang makata minsa’y di sinasadya ika’y nakakatha ng kahit maigsing tula.

Madalas ating mabasa sa mga panitikan at mapakinggan saan man kuwentuhan na tila baga itong puso ay nagsasalita gayong wala naman itong bibig. Mismo ang Panginoong Jesus noon ay nagsabi na “ano man ang bukambibig, siyang laman ng dibdib” (Mt.12:34 at Lk.6:45) upang ipakita ang pagkakadugtong ng puso at bibig tulad ng kaisahan nito sa ating kamay batay sa pagninilay kahapon.

Samakatwid, nangungusap nga itong ating puso. At iyan ang ibig kong pagnilayan ngayong ikalawang araw ng ating pagsisiyam para sa Dakilang Kapistahan ng Kamahal-Mahalang Puso ni Jesus. Ito ang sinasaad sa ating napakinggan ngayong araw na bahagi ng pangangaral ni Jesus sa mga tao mula sa kanyang sermon sa bundok.

“Sa pananalangin ninyo’y huwag kayong gagamit ngn napakaraming salita, gaya ng ginagawa ng mga Hentil. Ang akala nila’y pakikinggan sila ng Diyos dahil sa dami ng kanilang salita. Huwag ninyo silang tutularan. Sapagkat alam na ng inyong Ama ang inyong kinakailangan bago pa man ninyo hingin sa kanya. Ganito kayo mananalangin: ‘Ama naming nasa langit, sambahin nawa ang pangalan mo'” (Mateo 6:7-9).

*Photo by Designecologist on Pexels.com*

Isa sa mga madalas na itanong sa akin ng mga mag-aaral dito sa Our Lady of Fatima University bilang kanilang chaplain ay alin daw ba ang dapat nilang pakinggan, sigaw ng puso o sigaw ng isipan?

Palagi kong tugon sa kanila ay ang pabirong paalala na unahin nilang pakinggan lagi ang sigaw ng kanilang mga magulang.

Pagkaraan ng ilang tawanan, saka ko binabalik sa kanila ang tanong sa ibang anyo naman: humihiyaw nga ba ang puso gayong ang pagtibok nito ay napakahina? Hindi kaya sa pakikipag-usap sa atin nitong ating puso, ang ibig nito ay taimtim na pakikinig dahil kung ito ay mangusap, madalas ay pabulong.

*Larawan kuha ng may-akda, Atok, Benguet, 27 Disyembre 2024.*

Mag-imagine tayo kunwari ay naroon tayo sa bundok sa sermon ni Jesus. Siguradong malakas ang tinig niya sa pangangaral ngunit sa aking pakiwari mayroong indayog ang kanyang pananalita na kung saan minsan-minsan marahil siya ay bumubulong katulad nitong sa pagtuturo niya kung paano tayo mananalangin. Mahigpit ang kanyang bilin na huwag tutularan mga Hentil na napakaraming sinasabi sa Diyos sa pakiwaring sila ay pakikinggan. Hindi natin kailangang maging maingay at daanin sa dami ng sinasabi ang Diyos bagkus higit na mainam ang pananahimik upang mapakinggan sinasabi sa atin ng Diyos. Sinabi na ni Jesus na alam ng Diyos ating pangangailangan bago pa man tayo dumulog sa kanya sa pagdarasal. Kaya tayo nagdarasal ay upang pakinggan kalooban ng Diyos.

Kaya gumagamit ng stethoscope mga duktor at nurse kasi nga mahina ang tinig ng puso natin. At yon ang unang kinakailangan sa pananalangin – katahimikan upang Diyos ay mapakinggan!

Kung ang puso man ay humihiyaw, marahil wala na tayong masyadong alitan at mga kaguluhan dahil tiyak ating maririnig at mapapakinggan bawat pintig ng puso na iisa ang sinasabi kungdi ang tayo ay magmahal nang tunay. Ito ang buod ng “Ama Namin” at lahat ng mga panalangin. Ang pag-ibig ng Diyos sa ating lahat na ating tinutugunan ng pagmamahal sa ating kapwa dito sa lupang ibabaw lalo na sa pagpapatawad sa kanilang pagkakasala sa atin.

Sa Kamahal-Mahalang Puso ni Jesus, doon ay malinaw na inihahayag ang dakilang pag-ibig ng Diyos sa ating lahat ngunit walang nakikinig dahil mas nahahalina ang marami sa malalakas at maiingay na tinig ng daigdig. Ito yung ikinalulungkot ni San Pablo sa mga taga-Corinto sa unang pagbasa ngayon dahil napakadali nilang nalinlang at napasunod sa mga kakaibang turo ng ibang nangangaral sa kanila. Katulad din natin ngayon na maraming nagpapaniwala at nahahalina sa mga kung anu-anong kaisipan ng mundo gaya ng new age at wokism at iba pang mga ideya na wala nang pakialam sa Diyos at moralidad gaya ng relativism na siyang sanhi ng paniniwala sa same sex marriage at abortion.

*Larawan kuha ng may-akda sa Liputan, Meycauayan, Bulacan, 31 Disyembre 2022.*

Imagine din natin na first time napakinggan ang panalanging “Ama Namin.” Malamang pabulong at marahang binigkas ni Jesus ang mga titik ng panalanging ito upang tumimo ng higit sa puso at kalooban ng mga tagapakinig.

Kakaibang kaisipan noon iyon sa mga Hudyo sapagkat ang Diyos sa pagkakaalam nila ay makapangyarihan at hindi maaabot doon sa langit. Ngunit kay Jesus, malapit ang Diyos tulad ng sino mang ama sa lupa. Isang personal at mapagmahal na parang tao ang Diyos na pinakilala ni Jesus sa kanila at maging sa atin ngayon kaya mas malamang ay malumanay na malumanay ang pagbigkas ni Jesus lalo ng “Ama naming nasa langit” dahil puno ng pagmamahal at pag-galang. Hindi ba noong una tayong ma-in love ay tahimik din tayo? Hindi natin pinagsasabi yung pers lab natin?

Ayon sa mga dalubhasa sa bibliya, mas mahaba ang tala ni San Mateo sa pagtuturo ni Jesus ng “Ama namin” kesa sa bersiyon ni San Lukas; layunin anila ni San Mateo na ituro ang ating disposisyon sa pananalangin habang si San Lukas naman ang tuon ay naroon sa laman ng ating dasal.

Sa madaling sabi, pagmamahal ang disposisyon nating dapat sa pananalangin di lamang ng “Ama namin” kungdi mismo sa ating pakikipag-ugnayan sa kapwa na siyang paghahayag ng ating ugnayan sa Diyos.

Ang Ama namin at lahat ng pananalangin ay paghahayag ng ugnayan kaya ang mga ito ay dinarama, nilalasap dahil ito ay isang karanasan na pinaninindigan at pinatutunayan sa mabubuting gawa.

Noong bata pa tayo at wala pang kamuwang-muwang sa mga kalokohan at kasamaan ng mundo, napakadali nating napapakinggan bulong ng puso na magmahal, makipag-bati, magsorry, magsabi ng please at thank you, at maging mabuting tao. Subalit sa ating pagtanda, atin nang tinuturuan ang puso natin ng sariling kagustuhan na dapat laging sundin at pakinggan. Magsinungaling kung kinakailangan.

Masaklap na bunga nito ang ating pagkakawatak-watak. Hindi maramdaman ang ating ugnayan dahil maraming ayaw nang magmahal, ayaw nang kilalanin bawat isa bilang kapatid at kapwa sa iisang Ama nating Diyos.

Ngayong ikalawang araw sa ating pagnonobena sa Sacred Heart, matuto tayong muli na manahimik at makinig sa tinig at pintig ng puso natin upang muli tayong makiniig sa Diyos na Ama natin. Kapag muli nating ninamnam ang katotohanang ito, mapagtatanto na rin natin ang ating kapatiran sa iisang Ama kay Kristong kapatid natin.

Sa ating panahong napaka-ingay at kay dami-daming nag-aagawan sa ating atensiyon upang pakinggan at sundin, marahil ay humihiyaw na nga itong puso natin ng pabulong dahil hirap na itong maiahon ang katotohanan ng pag-ibig na ating ibinaon. Pagmasdan paanong palaging kalakip ng debosyon sa Mahal na Puso ni Jesus ang pagtitika sa mga kasalanan at pagbabalik-loob sa Diyos at kapwa. Kasi nga, ang magkasala ay hayagang pagtanggi natin na magmahal. Iyon ang salita at pangungusap tuwina ng puso – magmahal, magmahal, at magmahal pa rin! Manalangin tayo:

O Jesus na mayroong
maamo at mapagkumbabang Puso,
Gawin Mong ang puso nami'y
matulad sa Puso Mo!
Amen.