Lawiswis ng Salita ni P. Nicanor F. Lalog II, Ika-7 ng Nobyembre 2024
First time ko sa Dumaguete City.
Kabilin-bilinan ng mommy ko noong bata pa ako na basta first time ko saan mang lugar, una kong pupuntahan ang simbahan.
Kaya kanina pagdatng dito sa Dumaguete, una kong hinanap ang simbahan kahit ako ay nagugutom na. Nakakatuwa may kasabay din kaming mga panauhin at iyon din ang pakay nila bagamat inuna ang sikmura bago bumaba ang sugar.
Pagdating doon sa Katedral ni Santa Catherine ng Alexandria, ito ang eksenang bumungad sa akin.
Noong bata pa ako, magkahalong takot at pagkamangha aking nadarama tuwing isasama ako ng aking lola sa Quiapo at makakita ng maraming ganito magdasal – lumalakad ng paluhod.
Sa paglipas ng panahon, unti-unti nang nawala mga eksenang ito hanggang sa makakita ako muli kanina sa katedral ng Dumaguete.
Kay sarap pagmasdan at pagnilayan yaong mama na lumakad paluhod sa kanyang pagrorosaryo.
Sa panahong ito ng social media na lahat gusto siya ang bida, nawala na itong pagluhod na tanda ng pagpapakababa sa Diyos na higit na dakila sa lahat.
Ni hindi na rin nga alam ng karamihan ang pag-genuflect o pagluhod ng isang tuhod o “one-hod” kung aking tawagin bago pumasok ng upuan ng simbahan o “pew” tanda ng pag galang at pagkilala sa kasagraduhan ng lunan.
Ilang taon na nakakalipas pinuna ni Obispo Soc Villegas ang nawawalang gawi ng pagluhod ng mga tao; sa halip aniya, tayo ay nagiging “clap generation” – dinaraan ang lahat sa palakpakan. Sabi nga sa akin kamakailan ng isang kaibigan hindi raw niya maintindihan mga pari na magsasabi lang ng amen ay magpapalakpakan nang walang humpay mga tao. “I cannot”, eka niya.
Nanalangin ako ng ilang sandali sa katedral ng Dumaguete ng nakaluhod bago tumayo upang magtanghalian. Para na kasi akong nanghihina…
Hindi ba isang kabalintunaan kung pagninilayan, ang pagluhod ay tanda rin ng lakas ng katawan at tatag ng kalooban? Bakit nga ba tayo ngayon, sa dami ng mga gamot at pagkain, tila mahina pa rin, hindi na makaluhod para manalangin? Gaya nung mama na aking nakita, tila napakalakas pa rin niya at kayang-kaya pa ring lumakad paluhod.
O, iyon ding pagluhod niya ng madalas ang sa kanya nagpalakas?
Kasabay ko siya natapos sa pagdarasal. Hindi ko na siya kinunan ng larawan taglay kanyang aral ng kababaang-loob sa Diyos. At sa kapwa. Oras nang lumuhod. Amen.
Lawiswis ng Salita ni P. Nicanor F. Lalog II, Ika-09 ng Abril 2024
Caravaggio’s painting “The Incredulity of St. Thomas” (1602) from en.wikipedia.org.
Sa tuwing maririnig ko ang kuwento kay Santo Tomas Apostol ni Kristo, ako'y nanlulumo dahil batid ko hindi ayon turing natin sa kanya na "Doubting Thomas" gayong tanging tag-uri sa kanya ng Ebanghelista ay "Didymus" o "Kambal"; nag-alinlangan nga si Tomas sa balitang napakita si Jesus na muling nabuhay sa kanyang mga kasama nguni't kailanma'y di nabawasan kanyang paniniwala at pagtitiwala.
Malaking pagkakaiba ng hindi maniwala sa hindi makapaniwala na isang pag-aalinlangan bunsod ng kakaibang pakiramdam tulad ng pagkamangha o ng tuwang walang pagsidlan sa isang karanasang napaka-inam ngunit hindi maintindihan balot ng hiwaga at pagpapala gaya nang mabalitaan ni Tomas paanong nakapasok sa nakapinid na mga pintuan Panginoong Jesus na muling nabuhay.
Katulad ng kanyang mga kasamahan nonng kinagabihan ng Linggo ding iyon, wala ding pagsidlan tuwa at kagalakan ni Santo Tomas nang sa kanya inilarawan ipinakitang mga kamay ni Jesus taglay pa rin mga sugat natamo sa pagpapako sa Krus nagpapatunay na Siya nga ang Panginoong nagpakasakit at namatay noon, nabuhay muli ngayon!
Hindi ba
ganyan din tayo
sa gitna ng ating mga
pag-aalinlangan
bagama't damang dama
natin ang katotohanan
ng mga pagpapala at biyaya
hindi tayo makapaniwala
sa kadiliman ating natagpuan
liwanag ni Kristo habang sa
kawalan naroon Kanyang
kaganapan at kapunuan?
Sandigang ating pinananaligan
dasal na nausal ni Tomas na
banal pagkakita kay Jesus
na muling nabuhay,
"Panginoon ko
at Diyos ko!"
Huwag tayong matakot kung tayo ay mag-alinlangan at kung minsa'y hindi makapaniwala sa mga gawa ng Diyos na sadyang kahanga-hanga; sa mundong ito na ang pinanghahawakang kasabihan ay "to see is to believe", ang kabaligtaran nito ang siyang katotohanang ating mapapanaligan, "believe that you may see" dahil sa dilim at kawalan parati dumarating ang Panginoong Jesus natin!
Lawiswis ng Salita ni P. Nicanor F. Lalog II, Ika-28 ng Nobyembre 2023
Habang naghahanda para sa Dakilang Kapistahan ng Kristong Hari ng Sanlibutan noong Linggo (26 Nobyembre 2023), pabalik-balik sa aking gunita at alaala ang unang taon ng COVID-19 pandemic kasi noong mga panahong iyon, tunay na tunay nga si Jesus ang Hari nating lahat.
Marahil dahil sa takot at kawalan ng katiyakan noong mga panahon iyon na kay daming namamatay sa COVID at wala pang gamot na lunas maging mga bakuna, sadyang sa Diyos lamang kumakapit ang karamihan.
Hindi ko malimutan mga larawang ito noon sa dati kong parokya na mga tao ay lumuluhod sa kalsada sa pagdaraan ng paglilibot namin ng Santisimo Sakramento noong Dakilang Kapistahan ng Kristong Hari noog Nobyembre ng 2020.
Marubdob ang mga eksena noon at damang dama talaga pagpipitagan ng mga tao sa Santisimo Sakramento.
Sinimulan namin ito noong unang Linggo ng lockdown, ika-22 ng Marso 2020 na ikalimang linggo ng Kuwaresma. Tandang tanda ko iyon kasi birthday ko rin ang araw ng Linggong iyon.
At dahil walang nakapagsimba sa pagsasara ng mga simbahan noon, minabuti kong ilibot ang Santisimo Sakramento ng hapong iyon upang masilayan man lamang ng mga tao si Jesus, madama nilang buhay ang Panginoon at kaisa sila sa pagtitiis sa gitna ng pandemic.
Hiniram ko ang F-150 truck ng aming kapit-bahay. Hindi ko pinalagyan ng gayak ang truck maliban sa puting mantel sa bubong nito kung saan aking pinatong ang malaki naming monstrance. Nagsuot ako ng kapa at numeral veil habang mga kasama ko naman ay dala ang munting mga bell para magpaalala sa pagdaraan ng Santisimo.
Pinayagan kami ng aming Barangay chairman si Kuya Rejie Ramos sa paglilibot ng Santisimo at pinasama ang kanilang patrol kung saan sumakay ang aming mga social communications volunteer na Bb. Ria De Vera at Bb. Anne Ramos na silang may kuha ng lahat ng larawan noon hanggang sa aking pag-alis at paglipat ng assignment noong Pebrero 2021.
Nakakaiyak makita noon mga tao, bata at matanda, lumuluhod sa kalsada. Ang iba ay may sindi pang kandila at talagang inabangan paglilibot namin na aming inanunsiyo sa Facebook page ng parokya noong umaga sa aming online Mass.
Pati mga nakasakay sa mga sasakyan nagpupugay noon sa Santisimo Sakramento.
Nang maglaon, marami sa mga tahanan ang naglagay na ng mga munting altar sa harap ng bahay tuwing araw ng Linggo sa paglilibot namin ng Santisimo Sakramento.
Napakasarap balikan mga araw na iyon na bagama’t parang wakas na ng panahon o Parousia dahil sa takot sa salot ng COVID-19, buhay ang pananampalataya ng mga tao dahil nadama ng lahat kapanatilihan ng Diyos kay Jesu-Kristong Panginoon natin.
Katunayan, noong unang Linggo ng aming paglilibot ng Santisimo Sakramento, umulan ng kaunti nang kami ay papunta na sa huling sitio ng aming munting parokya. Nagtanong aking mga kasamahan, sina Pipoy na driver at Oliver na aking alalay kung itutuloy pa namin ang paglilibot. Sabi ko ay “oo”.
Pagkasagot ko noon ay isang bahag-hari ang tumambad sa amin kaya’t kami’y kinilabutan at naiyak sa eksena. Noon ko naramdaman ang Panginoon tinitiyak sa akin bilang kura noon na hindi niya kami pababayaan.
At tunay nga, hindi niya kami – tayong lahat- pinabayaan.
Kaya noong Biyernes, ika-24 ng Nobyembre 2023, napagnilayan ko sa mga pagbasa kung paanong itinalaga muli ni Judas Macabeo ang templo ng Jerusalem matapos nilang matalo at mapalayas ang mananakop na si Hariong Antiochos Epiphanes habang ang ebanghelyo noon ay ang tungkol sa paglilinis ni Jesus ng templo.
Nakalulungkot isipin na matapos dinggin ng Diyos ating mga panalangin noong kasagsagan ng pandemya, tila nakalimutan na natin Siya. Kakaunti pa rin nagsisimba sa mga parokya at nahirati ang marami sa online Mass.
Walang pagdiriwang ni kapistahan ang Simbahan sa pagbabalik sa “normal” na buhay buhat nang mawala o manghina ang virus ng COVID.
At ang pinamakamasaklap sa lahat, hindi na yata si Jesus ang naghahari sa ating buhay ngayon.
Balik sa dating gawi ang maraming mga tao.
At nakakahiyang sabihin, hindi na nalampasan ng mga tao at pati ilang mga pari katamaran noong pandemic.
Nakakahiyang aminin na pagkaraan ng araw-araw na panawagan sa Facebook noong isang linggo na lumuhod at magbigay-galang kay Kristong Hari na nasa Banal na Sakramento mga tao, maraming mga pari noong Linggo ang kinatamaran magsuot na nararapat na damit tulad ng kapa at numeral veil. At pagkatapos, sasabihin, isisigaw, Mabuhay ang Kristong Hari?
Hindi pa lubusang tapos ang COVID, pero, ibang-iba na katayuan natin ngayon. Malayang muli nakakagalaw, walang face mask maliban sa ilang piling lugar tulad ng pagamutan. Ang tanong ngayong huling linggo ng ating kalendaryo sa Simbahan ay, si Jesus pa rin ba ang haring ating kinikilala, sinusunod at pinararangalan sa ating buhay, maging sa salita at mga gawa?
Nasasalamin ba natin si Kristong Hari sa ating mga sarili, lalo na kaming mga pari Niya?
Lawiswis Ng Salita ni P. Nicanor F. Lalog II, Ika-09 ng Mayo 2023
Larawan kuha ng may-akda, Sacred Heart Novitiate, Novaliches, Quezon City, 20 Marso 2023.
Paano nga ba
pananaligan
panghahawakan
katiyakan sa atin
ni Jesus,
"huwag kayong mabalisa"
sa dami ng sakbibi
nitong buhay
walang katapusan
di malaman hahantungan?
Ngunit kung susuriin
pagkabalisa natin
ay hindi naman
mga bagay-bagay
sa labas kungdi yaong
nasa loob
mismong sarili
ang sumisinsay
upang manalig
at pumanatag.
Nababalisa
sa pagkakasakit
hindi dahil sa hirap
at sakit kungdi
sa panahon at pagkakataong
winaldas, lahat natapon
walang naipon;
nababalisa
sa kamatayan
hindi dahil sa di alam
patutunguhan kungdi
malabo pinanggalingan
at pinagdaanan,
walang kinaibigan
ni hiningan ng kapatawaran;
nababalisa hindi sa mga nangyayari
kungdi sa mga pagkukunwari
kapalaluan di matalikuran
gayong sukol na
sa sariling kapahamakan.
Hangga't wasak
at di buo ating samahan
at ugnayan
sa sarili,
sa Diyos at
sa kapwa
lagi tayong balisa
nanghihinayang at kulang
dahil sa kahuli-hulihan
sila ating kailangan;
iyan ang kahulugan
ng mga sumunod
na salitang binitiwan
ni Jesus na sa kanya
tayo ay manalig
upang siya at ang Ama
sa atin ay manahan
ating sandigan
tunay maasahan
magpakailanman.
Lawiswis ng Salita ni P. Nicanor F. Lalog II
Miyerkules, Paggunita kina San Timoteo at San Tito, mga Obispo, 26 Enero 2022
2 Timoteo 1:1-8 ><}}}}*> + ><}}}}*> + ><}}}}*> Lucas 10:1-9
Tatlong taon bago nagsimula ang pandemya noong 2017, naanyayahan ako na pangunahan ang pananalangin sa “retirement ceremony” ng kaibigan na dati ring kasamahan sa trabaho.
Nakatutuwa pala na makita at makausap muli mga dating kasamahan maging mga naging “bossing” namin na dati’y aming iniilagan dahil baka kami masabon. Ganoon pala ang magka-edad, ang pumalo sa 50 anyos pataas, pare-pareho kaming nakasalamin at malalabo mga mata, mapuputi ang mga buhok at bago kumain, umiinom ng iba’t ibang mga gamot.
At ang mga usapan, puro “noong araw”!
Kaya naman hindi maiwasan magkumparahan sa bagong henerasyon at isang nakatatanda na retiree dati naming boss ang nagsabi, “bakit kaya mga bata ngayon maski 40 anyos na, bata pa rin?”
Napagnilay ako ng katanungang iyon at habang nagkakasiyahan kami sa mga alaala ng aming kabataan, naalala ko ang mga kuwentuhan namin noon kasi ay bihirang-bihira mapag-usapan ang Diyos at mga tungkol sa Kanya gaya ng pagsisimba at mga paksang espiritwal maliban lamang na ako ay kanilang tatanungin lalo na kapag nasa lamayan.
Kaya nawika ko sa aking sarili “marahil kaya bata pa rin mga bata ngayon maski 40 anyos na” dahil nagkulang kaming nakatatanda, ang mga magulang at mga lolo at lola ngayon sa pagdiriin ng pangangaral at pagsasabuhay ng pananampalataya.
Pansinin po natin si San Pablo paano niya itinuring sina San Timoteo at San Tito bilang kanyang mga anak habang ipinagdiinan ang kanilang pagkamulat sa pananampalataya: “Hindi ko malilimutan ang tapat mong pananampalataya, katulad ng pananampalataya ng iyong Lola Loida at ni Eunice na iyong ina. Natitiyak kong taglay mo pa ngayon ang pananampalatayang iyon. Dahil dito, ipinaalala ko sa iyo na maging masigasig ka sa pagtupad sa tungkuling tinanggap mo sa Diyos nang ipatong ko ang aking mga kamay sa ulo mo. Sapagkat hindi espiritu ng kaduwagan ang ibinigay sa atin ng Diyos kundi Espiritu ng kapangyarihan, pag-ibig, at pagpipigil ng sarili” (1Tim.1:5-7).
Larawan kuha ni G. Jim Marpa, 2017.
Hindi ba nakakahiyang isipin na sa ngayon, ang mag-igib at maglinis ng bahay ay pawang mga “reality games” na lang sa telebisyon gayong ganito ang ating buhay noon?
Hindi ba nakakabahala na parang malaking balita ngayon yung makarinig ng mga tao na nagsusumakit sa pagsisikap na maging mabuti at marangal sa buhay at gawain?
Bakit mangha-mangha mga tao ngayon sa mga kuwento ng pagmamalasakitan ng pamilya at magkakaibigan gayong dapat naman ganoon talaga tayo sa buhay?
Hindi kaya masyadong na-spoil mga henerasyon ngayon, lahat ng kanilang hilig ay ibinigay ng mga magulang at lolo at lola di alintana masamang epekto sa gawi at pag-uugali ng mga bata? At dahil nga “napanis” o na-spoil ang mga bata, pati ang disiplina ng buhay espiritwal gaya ng pagdarasal at pagsisimba ay napabayaan.
Opo, disiplina ang pagdarasal at pagsisimba. Kapag pinabayaan mga ito at nawala sa mga tao, wala na tayong igagalang na kapwa o lugar man lamang at pagkakataon dahil maski Diyos at simbahan hindi na kayang igalang pa.
Nananatili hanggang ngayon lalo sa ating nakatatanda at di lamang sa mga bata ang misyon ni Hesus kaya siya humirang pa ng pitumpu’t dalawang mga alagad na kanyang sinugo na mauna sa kanya (Luc.10:1-9).
Larawan kuha ni G. Jim Marpa, 2019.
Tayo ang mga iyon sa panahong ito, tayong mga nakatatanda na dapat puno ng alab para sa Panginoon at Kanyang mabuting balita na hatid sa lahat na sa panahong ito ay litong-lito maski na sagana sa mga bagay na materyal.
Tayo ang inaasahan ni Hesus na gagabay sa maraming naliligaw ng landas, lalo na mga kabataan na ibig siluin at lapain ng mga nagkalat na “asong-gubat” sa gitna ng saganang anihin.
Tayo ang mga makabagong San Timoteo at San Tito, dalawang banal na nagparubdob ng alab para sa Diyos sa pagpapahayag nila noon sa salita at gawa na “Nalalapit na ang paghahari ng Diyos sa inyo” (Luc. 10:9) dahil sila rin mismong dalawa ay naranasan ang sigasig sa pananampalataya ng kanilang mga magulang at ninuno noon. Amen.
Lawiswis ng Salita ni P. Nicanor F. Lalog II, Ika-13 ng Oktubre 2020
Larawan kuha ni Bb. Ria de Vera, Agosto 2020.
Pangunahing biyaya
ng Diyos sa ating lumikha
pananampalataya o pananalig
sa Kanya tayo magtiwala;
ngunit hindi natin alintana
itong pananampalataya
katulad ng ano mang biyaya
dapat linangin upang payabungin
pamungahin, at patatagin
hindi lamang magbigay galak sa atin
kungdi makaya nating harapin
ano mang unos sa buhay ang dumating.
Kumbinsido ba tayo
sa pinanghahawakang pananampalataya
kaya nating panindigan di lamang ipaglaban
kungdi ipaliwanag katuwiran at katuturan?
Kung minsan akala natin
itong pananampalataya gamit para kamtin
ano mang hilingin sa Diyos Ama natin
nakakalimutan higit sa lahat ito ay ugnayan
relasyon na dapat pinalalalim
pinaiigting upang maging matalik
pagkakaibigan natin.
Ano mang samahan at ugnayan
palaging nakasandig sa pananalig
sa isa't-isa, palaging makatotohanan
walang kasinungalingan;
tiyak na palaging maasahan
dahil ang tunay na pananampalataya
consistent, hindi pabago-bago
kungdi pare-pareho
saan man at kailan man,
sino man ating pakiharapan
nananatili katapatan
tulad ni Hesus
hanggang kamatayan.
Lawiswis ng Salita ni P. Nicanor F. Lalog II, Ika-01 ng Oktubre 2020
Huwebes, Paggunita kay Santa Teresita ng Sanggol Na Si Hesus
Job 19:21-27 >><)))*> + <*(((><< Lukas 10:1-12
Larawan kuha ng may-akda, 01 Oktubre 2019.
O Diyos Ama naming mapagmahal,
Ikaw ay pag-ibig
kaya kami ay umiibig
dahil ikaw ang sa amin ang unang umibig;
Parang ang hirap dasalin
at gayahin dalangin ni Santa Teresita
na maging pag ibig sa gitna nitong
Simbahang iniibig.
Nguni't kung susuriin
tunay ang kanyang hiling
na dapat din naming asamin
dahil itong pag-ibig ang nag-uugnay
sa lahat sa aming buhay
at kung hindi lahat ay mamamatay.
Katulad ni Job sa unang pagbasa,
tangi naming inaasam ikaw O Diyos
ay “mamasdan at mukhaang makikita
Ng sariling mga mata at di ng sinumang iba;
Ang puso ko’y nanabik na mamasdan kita” (Job 19:26-27)
upang Iyong pag-ibig maihatid
sa daigdig nasa gitna ng maraming pagkaligalig
nalilito, nagugulo kanino mananalig at sasandig;
Unawain nawa namin turo ni Jesus (Lk.10:2)
aming hilingin sa Iyo na magpadala ng manggagawa
sa maraming anihin: hindi pagkain, salapi o gamit
ang mahalaga naming kamtin
kungdi kapwa na makakapiling
at magmamahal sa amin.
AMEN.
Lawiswis ng Salita ni P. Nicanor F. Lalog II, Ika-29 ng Setyembre 2020
Martes, Kapistahan ng mga Arkanghel San Miguel, San Gabriel, at San Rafael
Daniel 7:9-10, 13-14 >><)))*> + <*(((><< Juan 1:47-51
Larawan kuha ng may-akda, pagbubukang-liwayway sa Lawa ng Tiberias, Israel, Mayo 2019.
At sinabi ni Jesus sa lahat, “Tandaan ninyo: makikita ninyong bukas and langit, at ang mga anghel ng Diyos ay manhik-manaog sa kinaroroonan ng Anak ng Tao.”
Juan 1:51
Batid namin Panginoon
noon pa mang kami'y
Iyong tinubos sa kasalanan
nabuksan na ang langit
upang kami ay makalapit sa Ama
na bukal ng buti at bait;
Ngunit ang masakit sa langit
hindi kami makatingin
dala nitong mabibigat na pasanin
mga kasalanan aming inaamin;
Kaya sana Iyong dinggin
aming dalangin at hiling
ngayong kapistahan ng tatlong Arkanghel
na palaging nasa Iyong banal na piling.
Kay San Miguel Arkanghel
kahulugan ng pangalan
ay "Sino ang katulad ng Diyos?"
kami sana'y bigyan, O Jesus, ng tapang
labanan kasamaan at kasalanan
upang makapanatili sa Iyong banal na harapan;
Bigyan Mo rin kami, Jesus ng Iyong lakas
katulad ni San Gabriel Arkanghel
na ang kahulugan ng pangalan
"Diyos ang aking lakas"
upang Iyong mabuting balita aming maipahayag
lalo na ngayong panahon na ang daigdig
ay manhid sa kasalanan at kasamaan;
Gayon din naman, Panginoon
batid ninyo minsan dala ng aming karamdaman
hindi lamang pangangatawan nanghihina
kungdi pati puso at kalooban
Ikaw ay aming tinatalikuran
kaya naman sana Inyong mapagbigyan
sa pamamagitan ni San Rafael Arkanghel
na kahuluga'y "nagpapagaling ang Diyos"
sana'y gumaling o maibsan hirap at tiisin
ng mga may sakit, hipuin kanilang
puso at kalooban upang paghilumin.
Itulot po Ninyo, Panginoong Jesu-Kristo
na katulad ni Nataniel
kami ma'y walang pagkukunwaring
tumalima at sumunod
sa Iyong tawag bilang alagad
upang maakay ang marami pang iba
palapit sa langit na Iyong binuksan
upang kami ay maligtas ngayon at magpasawalang-hanggan.
AMEN.
Lawiswis ng Salita ni P. Nicanor F. Lalog II, Ika-25 ng Setyembre 2020
Larawan kuha ng may-akda sa Jerusalem, Mayo 2019.
Tunay na tunay ang iyong mga pananalita
Ama naming mapagmahal sa Aklat ng Mangangaral:
"Ang lahat ng pangyayari sa daigdig ay nagaganap
sa panahong iyong itinakda;
Iniangkop mo ang lahat ng bagay sa kapanahunan.
Binigyan mo ang tao ng pagnanasang alamin ang bukas
ngunit hindi mo siya binigyan ng pagkaunawa
sa iyong mga ginawa mula pasimula hanggang wakas." (3:1, 11)
Nakamamanghang isipin
bakit nga ba tuwing kami ay mananalangin
saksakan kami ng pagka-inipin
ngunit tuwing kami sa iyo ay hihiling
paglipas ng oras sa pananalangin di namin pansin?
Ito marahil ang paglalarawan ng iyong kaganapan
na hindi ka kayang saklawan ng aming panahon at lunan
dahil hindi lamang ikaw ang sa amin lumalang
kungdi sapagkat sa iyong pag-iral ikaw ay pagmamahal
walang bukas at kahapon, ang lahat ay ngayon.
Itulot po ninyo, O Panginoon
ikaw ay aming tuklasin at sundin sa iyong pagdating
sa bawat sandali at pagkakataon sa aming buhay ngayon
na madalas hindi namin kaagad maunawaan iyong nilalayon
dahil ika'y walang hanggan gayong kami ay pana-panahon;
magtiwala nawa kaming lagi sa iyong pag-ibig
upang kung sakali man kami ay wala sa panahon ng pagkabig
sa iyo lamang kami manalig at lahat ay madaraig!
AMEN.
lordmychef.com 