Lawiswis ng Salita ni P. Nicanor F. Lalog II, Ika-09 ng Hunyo 2020

Mula 
 kamusmusan 
hanggang kabataan 
maging sa katandaan, palagi 
kong pinag-iisipan ano kaya pakiramdam 
at karanasan maakyat ang kabundukan at mula
doon durungawin nasa ibabang mga lansangan at kapatagan o kaya naman
mula sa gayong kataasan kung mayroong kaibahan kung ako'y tumingala sa kalangitan.

Hindi 
nagtagal aking 
naranasang maakyat ilang 
kabundukan at doon ko natutunan 
pangunahing aral at katotohanan na ang bundok 
ay buhay, isang paglalakbay mga daana'y di tiyak, puno ng mga 
dawag at panganib, hindi lahat ay paahon minsa'y palusong kaya mahalaga 
sa bawat pagkakataon, tuon ay matunton nililingon na taluktok sa dako pa roon.

Iwaksi 
pagmamadali 
gaya ng ating buhay, damhin
paglalakbay sa bundok, tingnan kalikasan
pakinggan sari-saring tunog at huni sa kapaligiran
iyong mararanasan kaluguran at kabutihan, hindi kahirapan;
iwasan o lampasan at iwanan mga hindi kagandahan, panatilihan 
saan man ika'y puno ng kagalakan at kaganapan, sa buhay madalas nating malimutan.

Huwag
kalilimutan tanging
mahalaga lamang ang dalhin
ano mang hindi kailangan ay iwanan
upang huwag mabigatan, mapagaan at mapaluwag
di lamang katawan kungdi pati kalooban dahil ang malaking 
katotohanan, itong bundok ay larawan ng Diyos na sa ati'y umaakit 
sa kanya tayo ay lumapit upang kariktan niya at kabanalan atin ding makamit.

Ang
hiwaga ng
kabundukan katulad 
nitong atin buhay matatagpuan 
sa ating kakayanang iwanan ang lahat,
Diyos ay pagkatiwalaan na Siya ring nagbigay
sa atin ng bugtong Niyang Anak nag-alay ng buhay sa krus 
upang mabuksan pintuan ng kalangitan na ating tunay na tahanan 
madalas nating tinitingnan sa kaulapan halos kalapit ng mataas na kabundukan.